تقابل پرنویسی و خوب نویسی در تولید علم؛ تحلیلی انتقادی

یکی از موانع ذهنی تولید علم این باور کلیشه ای است که پرنویسی با خوب نویسی در تقابلی بنیادین است. از این رو، اگر در پی خوب نویسی (که لازمه تولید و گسترش علم است) باشیم، باید از پرنویسی بپرهیزیم و به کم نویسی روی بیاوریم. این باور چنان ریشه دوانده است که کمتر کسی یارای درافتادن با آن را دارد. مقاله حاضر در پی بررسی محتوای این باور و دلایلی است که به سود آن ارائه شده است. در این راه، پژوهشگر پنج دلیل عمده به سود این تقابل را صورت بندی، نقل و یکایک آنها را تحلیل و نقد می کند و سرانجام به استناد یافته های متعدد پژوهشی و به کمک قاعده لوتکا، نتیجه می گیرد که پرنویسی، البته در صورتی که بر اساس ضوابط نگارش عالمانه باشد، شرط لازم دانش آفرینی است و در واقع هسته مرکزی عمده رشته های علمی را افراد معدودی تشکیل می دهند که عموما پرنویس بوده اند و با نوشته های بسیار خود ادبیات رشته خود را غنی و بارور ساخته اند، مانند ارسطو، فارابی، ابن سینا، ابن عربی، آکویناس، والتون و رشر.