تاثیر درمان وجودی گروهی بر شادکامی و فرسودگی شغلی زنان شاغل شهر همدان در دوران اپیدمی بیماری کووید۱۹

پژوهش حاضر با هدف تاثیر درمان وجودی گروهی بر شادکامی و فرسودگی شغلی زنان شاغل در دوران اپیدمی بیماریکووید ۱۹ انجام شد. روش پژوهش، نیمه آزمایشی و جامعه ی آماری زنان شاغل در ادارات دولتی شهر همدان در سال ۱۴۰۰با تعداد ۲۵۰نفر که از بین آنها ۴۰نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت گمارش تصادفی در دو گروهآزمایش(۲۰نفر) و کنترل(۲۰نفر) جایگزین شدند. پس از انجام پیش آزمون به کمک پرسشنامه های شادکامیآکسفورد(۲۰۰۱) و فرسودگی شغلی مسلش (MBI)، گروه آزمایش هشت جلسه ۹۰دقیقه ای جلسات روان درمانی وجودی بهشیوه گروهی را دریافت کرد. داده های به دست آمده با استفاده از روشهای تحلیل کواریانس چند متغیری با کمک نرم افزارspss ویراست ۲۵تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که درمان وجودی گروهی بر شادکامی و فرسودگی شغلی زنان شاغلشهر همدان در دوران اپیدمی بیماری کووید ۱۹ تاثیر مثبت و معناداری داشته است.