بررسی مقایسه ای سیاست خارجی دولت دهم و یازدهم جمهوری اسلامی ایران در قبال مذاکرات هسته ای با غرب

سیاست خارجی مجموعه ی اقدامات یا استراتژی هایی است که یک دولت در قبال پدیده های فرامرزی بر اساس منافع ملی اتخاذ میکند. مجموعه ی این اقدامات فراتر از رفتارها بوده و شامل استراتژی ها و جهتگیری های کلان است.در تحلیل سیاست خارجی کنشگر دولت است و اقدامات دولتها به صورت مجزا بررسی میگردد. بررسی و ارزیابی هر تصمیمی در سیاست خارجی بستگی به مقطع و موقعیت تصمیم گیری دارد و باید با توجه به شرایط زمانی سنجیده شود، و مسئولان تلاش می کنند فرصت ها و محدودیت ها را در ظرف زمان تحلیل کنند. با آغاز بحران هسته ای در سال ۱۳۸۲ دولت هشتم در چارچوب سیاست تنش زدایی با اتخاذ رویکرد توازن سازی در پرونده هسته ای سعی کرد به جلب اعتماد جامعه بین المللی بپردازد. اما به علت زیاده خواهی های غرب، دولت نهم و همچنین دهم با اتخاذ رویکرد تقابل بازدارنده در برابر این زیاده خواهی ها به مقاومت دیپلماتیک پرداخت. سوالی که در ذهن شکل میگیرد این است که ما از مقایسه ی سیاست خارجی دو دولت دهم و یازدهم در قبال مذاکرات هسته ای جمهوری اسلامی ایران با غرب چه به دست می آوریم؟ هدف پژوهش حاضر در ابتدا بررسی سیاست خارجی دولت دهم و سپس دولت یازدهم جمهوری اسلامی ایران در قبال مذاکرات هسته ای و سپس بررسی مقایسه ای این دو میباشد.ابزار اصلی ما در این پژوهش سیاست خارجی تطبیقی است، در واقع سیاست خارجی تطبیقی رهیافتی است که در تحلیل سیاست خارجی از آن استفاده میشود. ما به دنبال این هستیم که الگوهای رفتاری این دو دولت را با یک دیگر مقایسه کنیم تا در نتیجه ی این مقایسه بهتر درک کنیم که اساسا با صرف نظر از نتیجه چرا یکی به بن بست رسیده و دیگری به توافق (برجام) در این پژوهش تلاش شده با توجه به نگاه و نگرش متفاوتی (هویت نقشی متفاوت) که این دولت ها نسبت به سیاست و روابط بین الملل داشتند، (البته با توجه به منافع ملی و حفظ دستاوردهای هسته ای) تاکتیک ها و راهبرد های هر دولت را در خصوص مذاکرات هسته ای با غرب بررسی نماییم. به طوری که با روی کار آمدن دولت یازدهم و اتخاذ رویکرد تعامل سازنده و تغییر رویکرد در عملکرد تیم مذاکره کننده بعد از مدت کوتاهی شاهد به نتیجه رسیدن مذاکرات در ژنو بودیم.