بررسی رابطه میزان تاب آوری و سطح اضطراب بیماری کرونا در دانش آموزان دختردبیرستان شبانه روزی نجمه شهرستان صالح آباد

مقدمه: با توجه به شیوع طولانی مدت بیماری کویید ۱۹ و اثرات منفی فراوانی که بر کلیه افراد جامعه تحمیل نموده است؛ هدف: این پژوهش با پیش فرض اینکه مهارت تاب آوری می تواند به عنوان یک عامل محافظت کننده و یاری دهنده در جهت کاهش اثرات جبران ناپذیر این اپیدمی موثر باشد به بررسی همبستگی میزان تاب آوری و اضطراب ناشی از ویروس کرونا می پردازد. روش: جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش آموزان دبیرستان شبانه روزی نجمه که در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ مشغول به تحصیل بوده و نمونه تصادفی شامل ۶۰ نفر از این دانش آموزان بود که به صورت مجازی در پژوهش شرکت کردند. ابزارهای جمع آوری اطلاعات شامل مقیاس اضطراب بیماری کرونا (علی پور، قدمی، علیپور و عبدالله زاده، ۱۳۹۸) و مقیاس تاب آوری (کانرو دیویدسون، ۲۰۰۳) بود و تحلیل داده ها با آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چندگانه انجام شد. یافته ها: بر اساس نتایج به دست آمده رابطه همبستگی متوسط منفی بین میزان تاب آوری دانش آموزان و سطح اضطراب ناشی از بیماری کرونا تایید شد و در میان مولفه های مقیاس تاب آوری ، زیرمقیاس پذیرش مثبت تغییرات و روابط ایمن رابطه معناداری با اضطراب ناشی از کرونا داشت. همچنین در میان مولفه های مربوط به مقیاس تاب آوری زیرمقیاس تاثیرات معنوی بالاترین میانگین را کسب کرد اما فاقد رابطه معنادار با مقیاس تاب آوری بود. نتیجه گیری: تاب آوری به ویژه مولفه پذیرش مثبت و روابط ایمن در کاهش سطح اضطراب بیماری کرونا دانش آموزان تاثیرگذار بود.