طرح های مرتعداری و دیدگاه بهره برداران نسبت به اجرای این طرح ها(مطالعه موردی طرح مرتعداری روستای جعفرآباد

امروزه، رشد سریع جمعیت و به تبع آن مشکلات اجتماعی و اقتصادی بیش از هر زمان دیگری باعث تخریب و تهدید منابع طبیعی تجدید شونده از جمله جنگل و مرتع محسوب می شود. مراتع کشور با وسعت 90 میلیون هکتار حدود 55 درصد از مساحت کشور را پوشانده است. بهره برداری های مجاز و غیر مجازی که به طور نادرست و بی رویه از این منابع به عمل می آید سبب بر هم خوردن تعادل اکولوژیک محیط زیست گردیده که زیان های ناشی از تخریب منجر به نابودی انسان و محیط می انجامد. طرح های مرتع داری یکی از ابزارهای اصلی مدیریت و بهره برداری از مراتع در ایران است که باید در تهیه آنها به ویژگی های اکولوژیک منطقه از یکسو و به مسائل اجتماعی بهره برداران ازسوی دیگر اهمیت داده شود. به دلیل وسعت مراتع و پراکندگی آن ها انجام امور اصلاحی و دستیابی به میزان تولید بالقوه بدون مشارکت مردم عملی نخواهد بود. آمار و اطلاعات این تحقیق از طریق مطالعات کتابخانه ای و مراجعه به اداره منابع طبیعی و پایگا ههای اطلاعاتی و همچنین از طریق مطالعات میدانی، مصاحبه، مشاهده و گروه متمرکز گردآوری بهره برداران صورت گرفته است. نتیجه کلی تحقیق حاضر این است که با توجه به سرمایه گذاری های انجام شده جهت اصلاح و احیا، باز هم با تداوم روند تخریب مراتع مواجهیم و سرمایه گذاریهای دولتی در این زمینه ناکافی به نظر می رسد. لذا بهره برداران که عمدتاً عشایر و روستاییان کشور می باشند می توانند با همکاری بیشتر دولت را در نجات این منابع یاری دهند