پیشرفت تاریخی سدهای قوسی: از قوس های سنگی رومی تا سدهای قوسی مدرن

طراحی های سد ممکن است به سه نوع اصلی تقسیم شده باشد:سازه های گرانشی متکی به وزنشان برای استقامت، سدهای قوسی که از نیروی عکس العمل پایه جناحی استفاده می کنند و سدهای شمعی. طراحی یک سد قوسی بستگی دارد به نیروی عکس العمل دیوار جناحی برای مقاومت در برابر نیروی فشار آب ومستلزم نیروی مهندسی پیشرفته ای است. مطالعات حاضر نشان می دهد که توسعه تاریخی سدهای قوسی در پنج مرحله صورت می گیرد. قدیمی ترین سدهای قوسی توسط رومی ها در فرانسه و اسپانیا ساخته شدند. آن ها توسط مغول ها که سدهایی را در قرن های ۱۳ و ۱۴ در ایران ساختند دنبال شدند.گرچه این تا زمانی نیست تا قرن نوزدهم که فرایند عظیم در طراحی سد قوسی ایجاد شد. چهار سازه برجسته سد مییر آلم (هند ۱۸۰۴)، سد جانز فال (کانادا ۱۸۳۱ )، سد زولا (فرانسه ۱۸۵۴ ) و سد پارماتا (استرالیا ۱۸۵۶ ) بودند. مهندسین استرالیایی استفاده از بتن را به عنوان یک ماده ی ساختاری برای سد های قوسی (برای مثال سونتی فایومایلر و لایت گلو نامبر وان) مهیا کردند. طراحی های سد قوسی بتنی مدرن در ابتدای قرن بیستم در آمریکای شمالی معرفی شدند. برای مثال: سد کانستنت انگل ودابل کرویچرآرک. از آن زمان هیچ طرح اصلی جدیدی رخ نداده است وسدهای قوسی مدرن بر پایه طرح های تک شعاعی-زاویه ثابت یا قوس دو انحنایی هستند. این نظر نویسنده است که معرفی بتن به عنوان ماده ساختاری یک نوآوری اصیل در ایجاد انعطاف پذیری در طراحی قوسی شکل است