اثر دو شیوه برگشت به حالت اولیه فعال بر تغییرات شاخص های استرس قلبی متعاقب شنای تناوبی با شدت بالا در زنان جوان شناگر

چکیده زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر دو شیوه برگشت به حالت اولیه داخل و خارج آب به صورت فعال بر شاخص های استرس قلبی زنان جوان شناگر انجام شده است. روش شناسی: ۱۶ زن جوان شناگر، به طور تصادفی به دو گروه ریکاوری فعال داخل و خارج آب تقسیم شدند. برنامه شنا و برگشت به حالت اولیه شامل شش وهله شنای سرعتی ۵۰ متر با فاصله استراحتی ۱۲۰ ثانیه ای به صورت فعال در داخل و خارج آب اجرا کردند. داده­ها با استفاده از نرم­افزار Spss نسخه ۲۲ و آزمون های تی مستقل و زوجی مورد پردازش قرار گرفت. یافته­ها: برگشت به حالت اولیه داخل آب، منجر به افزایش غیرمعنادار حاصلضرب دوگانه و فشار خون سیستولیک شد (به ترتیب، ۵۵۶/۰p= و ۰۶۴/۰p=) و افزایش معنادار حداکثر نبض اکسیژن (۰۳۳/۰p=) و همچنین کاهشی غیرمعنادار و معنادار در حداکثر ضربان قلب و فشار خون دیاستولیک مشاهده شد (به ترتیب، ۱۸۸/۰p= و ۰۲۶/۰p=). برگشت به حالت اولیه خارج آب منجر به کاهش غیرمعنادار و معنادار حاصلضرب دوگانه و حداکثر ضربان قلب شد (به ترتیب، ۹۸۰/۰p= و ۰۱۲/۰p=). همچنین افزایشی معنادارو غیرمعنادار در میزان حداکثر نبض اکسیژن و فشار خون سیستولیک و دیاستولیک مشاهده شد (به ترتیب ۱۵۴/۰p=، ۴۰۸/۰p= و ۱۰۹/۰p=).   تفاوت معناداری بین اثرات این دو شیوه برگشت به حالت اولیه بر هیچ کدام از شاخص ها وجود نداشت (۰۵/۰p≥). نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر، اجرای دو شیوه برگشت به حالت اولیه داخل و خارج آب بصورت فعال پس از تمرینات تناوبی شنا با شدت بالا، تاحدودی موجب تعدیل شاخص های استرس قلبی می شود. اما تفاوتی میان اثر این دو شیوه برگشت به حالت اولیه بر شاخص های استرس قلبی وجود ندارد.