نقش دولت در تامین اجتماعی حقوق مردم در پرتو حقوق بین الملل بشر

امروزه نظام تامین اجتماعی از مهمترین سازوکارهای تحقق عدالت اجتماعی محسوب می شود: امری که تقریبا و تنها با اختلاف در میزان اهمیت در همه نظریه های دولت، از دولت لیبرال تا دولت رفاه وحتی دولتهای پسارفاهی، مشترک است. در ایران نیز با شروع مدرنیته، دولتها اهتمام ویژه ای به نظام تامین اجتماعی داشتند. نظام تامین اجتماعی وفق مقاوله نامه ۱۰۲ سازمان بین المللی کار (۱۹۵۲)، به منزله حمایتی است که جامعه را در قبال آسیب های اجتماعی و اقتصادی متعهد مینماید تا به واسطه قطع یا کاهش شدید درآمد افراد به علت بیماری، بارداری، حوادث و بیماری های ناشی از کار، بیکاری، از کار افتادگی، سالمندی، و فوت و نیز افزایش هزینه های درمان و نگهداری؛ به اعضای خود ارائه دهد. هدف پژوهش حاضر نقش دولت در تامین اجتماعی حقوق مردم در پرتو حقوق روش پژوهش کتابخانه ای و شیوه توصیفی و تحلیلی بود وداده ها به روش اسنادی گردآوری شده اند. نتایج این پژوهش نشان داد دولتها به منظور جلوگیری از جنگ، خشونت، برقراری عدالت اجتماعی، کاهش تضاد طبقاتی، فقر و کرامت انسانی، حق بر تامین اجتماعی را در اسناد بین المللی به عنوان حق بشری به رسمیت شناخته آن دو مسئول برقراری تامین اجتماعی مناسب برای همه شهروندان هستند.