نقش مشارکت اجتماعی شهروندان در احیای بافت فرسوده شهر ماهشهر و راهکارهای بهینه آن بر اساس مدل AHP-SWOT

فرسودگی واقعیتی است که تاکنون بیشتر شهرهای باسابقه و تاریخی ایران و جهان، تحت تاثیر آن قرارگرفته اند. مشکلات بافت های فرسوده در شهرها همواره یکی از دغدغه های مردم و مدیران شهری بوده است، این مسئله، رشد بافت شهری را مختل کرده و آن را به پیرامون سوق می دهد و بنابراین افزون بر نابودی بافت های درونی و با سابقه شهری، هزینه های هنگفتی را با ایجاد بافت های نوظهور بر گردن شهر تحمیل می کند. زیرا سکونت و کار در این نوع بافت های شهری بازدهی مطلوب را ندارند. از طرفی مشارکت از الزامات زندگی شهری است و هنگامی تحقق پیدا می کند که شهرنشینان از حالت زندگی فردی در آمده و با احساس مسئولیت جمعی به شهروند بدل شوند. هدف این پژوهش آن است تا ضمن بررسی بافت فرسوده شهری، به نقش و اثرات مشارکت اجتماعی و ارائه راهکارهای بهینه در کاهش سرعت فرسودگی بافت شهری ماهشهر بپردازد. روش بررسی، توصیفی – تحلیلی و جمع آوری داده ها از دو روش کتابخانه ای و مطالعات میدانی (پرسشنامه) و حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران محاسبه و تعدادی پرسشنامه تعیین شد. اطلاعات جمع آوری شده در نرم افزار SPSS تجزیه وتحلیل گردید. جهت ارائه راهبردهای بهبود بافت فرسوده از ماتریس تحلیلی SWOT و از تکنیک AHP جهت اولویت بندی عوامل SWOT استفاده شد.یافته های پژوهش نشان می دهد که بین سن، با افزایش مشارکت اجتماعی ارتباط معنی داری وجود ندارد و بین جنس، وضعیت شغلی، تحصیلات و میزان درآمد با افزایش مشارکت اجتماعی ارتباط معنی داری وجود دارد. همچنین بین احساس تعلق محله ای، مشارکت محله ای، تعلق خاطر، همبستگی اجتماعی، تعصب محله ای، امنیت و رضایت محله ای با افزایش مشارکت اجتماعی ارتباط معنی داری وجود دارد. نتایج پژوهش نشان می دهد هرگونه تغییر در برنامه ریزی بافت فرسوده با هدف ارتقای آن، مشارکت اجتماعی ساکنین بافت فرسوده باید به عنوان مهم ترین عامل موردتوجه قرار گیرد.