نقش الگوهای ارتباطی خانواده و سبک های دلبستگی در پیش بینی انگیزش درمان افراد وابسته به مواد

زمینه و هدف: اعتیاد اختلالی مزمن و بازگشت کننده است که تاثیرات عمیق اجتماعی، روان شناختی ، جسمی و اقتصادی در پی دارد. با توجه به تاثیرات آن بر جامعه و افراد، هدف پژوهش حاضر بررسی نقش الگوهای ارتباطی خانواده و سبک های دلبستگی در پیش بینی انگیزش درمان معتادان افراد وابسته به مواد بود. روش پژوهش: مطالعه حاضر کاربردی و از نوع توصیفی همبستگی می باشد. جامعه آماری مطالعه حاضر شامل کلیه مراجعین به مراکز ترک اعتیاد استان قزوین در سال ۹۹-۱۴۰۰، می باشند که از این تعداد ۱۳۰ نفر به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند و نمونه پژوهش را تشکیل دادند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه های مراحل آمادگی برای تغییر و اشتیاق درمان میلر و تونیگان، پرسش نامه تجدیدنظر شده الگوهای ارتباطی خانواده فیتزپاتریک و ریچی و پرسشنامه سبک دلبستگی بزرگسالان کولینز و رید استفاده شد. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که الگوی ارتباطی گفت و شنود، سبک دلبستگی نزدیکی و انعطاف پذیری روان شناختی با انگیزش درمان ارتباط مثبت و معناداری دارد، همچنین الگوی ارتباط همنوایی، سبک دلبستگی وابستگی و اضطراب با انگیزش درمان ارتباط منفی و معنداری دارد. الگوی ارتباطی خانواده، سبک های دلبستگی و انعطاف پذیری روان شناختی ۰/۳۴ از واریانس انگیزش درمان را تبیین کردند. براساس یافته های پژوهش الگوی ارتباط خانواده، سبک های دلبستگی و انعطاف پذیری روان شناختی می توانند انگیزش درمان افراد مبتلابه اعتیاد را پیش بینی کنند. نتیجه گیری: بنابراین با آموزش و تقویت انعطاف پذیری روان شناختی و انجام مداخلات مربوط به سبک های دلبستگی و اصلاح الگوهای ارتباطی خانواده می توان انگیزش درمان را در افراد مبتلا به اعتیاد افزایش داد.