حق بر محیط زیست سالم در پرتو اصول فقهی و اخلاقی

امروزه گسترش علم و فناوری و به تبع آن صنعت، علی رغم اعطای آسایش و رفاه بر انسانها، تخریب، آلودگی و آسیب و ایجاد بحرانهای محیط زیست را به همراه داشته است محیطی که به مثابه بستر حیات اجتماعی، اقتصادی و سیاسی، لازمه تداوم حیات هر انسان است و به عنوان بستر زندگی بشر و ابزار تکامل وی، در گفتمان فقهی و اخلاقی قابلیت معقولی جهت پژوهش در راستای صیانت از آن به عنوان حق انسان و تکلیف جامعه بشری دارد به عبارتی محیط زیست سالم و عاری از آلودگی حق بنیادین بشری محسوب و اقدامات لازم جهت حفاظت از آن تکلیف جمعی از سوی همه افراد ملت کشورها تلقی شده است اما تضمین چنین حقی، مستلزم فراهم شدن بسترها و زمینه هایی است که مقاله حاظر با هدف تبیین حق بر محیط زیست سالم از منظر فقه و اخلاق به اصول اخلاقی وقواعد فقهی حاکم بر برخورداری و حفاظت از محیط زیست سالم پرداخته است.