بررسی سنجش اثربخشی و بهبود الگوی ساختار سازمان بر اساس نظام مدیریت در توسعه پایدار منابع انسانی

نظام اداری بی هیچ تردیدی مهمترین نظام سیاسی هر کشور است به نحوی که هر گونه پیشرفت و توسعه جامعه منوط به عملکرد سالم و سازگار این نظام است. یکی از انتقادهای که به نظام اداری کشور وارد بوده است عدم انطباق پذیری این سازمانها با تغییر و تحوالت محیطی است. امروزه در سیاستگذاری ها و خط مشی گذاری های سازمانی در بخش عمومی در ایران مشاهده می شود که استفاده مجدد از دانش قدیمی برای حل مشکالت جدید به یک قانون یا اصل تبدیل شده است. به همین خاطر است که در بخش عمومی پدیده ها ایستا و یکنواخت باقی خواهند ماند تا زمانی که ادامه این وضعیت دیگر امکان پذیر نباشند یا به وسیله نیروهای خارجی تغییر کند. این عدم انطباق پذیری ریشه در سکون و بی تحرکی سازمانی و یا به عبارتی اینرسی سازمانی دارد. این بدین معنی است که هر تغییری در اینرسی به وسیله نیروهای خارجی ایجاد می شود. سازمانهای دولتی در ایران همواره با این انتقاد رو به رو هستند که چرا از روشها و رویه های بسیار تکراری در انجام امور مربوطه استفاده می کنند و دچار یک نوع سکون و بی تحرکی هستند. سازمانها اغلب برای صرفه جویی در زمان و پرهیز از ریسک، از رویکردهای حل مسئله روتین استفاده می کنند. دلیل و منشا ایجاد دانش ایستا و تجارب منسوخ شده گذشته در نتیجه استفاده از همین راه حل های تکراری و رویکردهای قدیمی است .طراحی ساختار سازمانی مقوله ای است که می بایست بر پایه رویکردی کارشناسی انجام پذیرد. ساختار سازمانی مناسب و تعریف دقیق شرح مسیولیت های واحدهای سازمانی، یکی از مهمترین دغدغه های شرکت ها بوده و فقدان یا عدم تعریف صحیح موارد فوق، یکی از مهمترین علل مشخص نبودن مسیول انجام فعالیت ها می باشد. موفقیت سازمانی با این شرایط مستلزم تغییر در فعالیتهای سازمانی و بویژه تغییر در ساختار سازمانی بوده ، اداره سازمانهای هزاره سوم در عصر کنونی پیچیدگی خاص خود را دارد .