تخمین تبخیر-تعرق واقعی براساس آخرین ویرایش اصلاح شده از الگوریتم بیلان انرژی روی سطح با استفاده از داده های لایسیمتر

تبخیر-تعرق یکی از مولفه های مهم در برنامه ریزی و مدیریت منابع آب و آبیاری است. در روش های متداول برآورد تبخیر-تعرق از اندازه-گیری های نقطه ای استفاده می شود اما در تکنیک سنجش از دور، مانند الگوریتم بیلان انرژی روی سطح مقدار شار تبخیر- تعرق لحظه ای در زمان گذر ماهواره به عنوان باقی مانده معادله بیلان انرژی برای هر پیکسل محاسبه می شود. در این مطالعه دو مدل رایج تبخیر-تعرق تک منبعی برآورد شده از SEBAL و PYSEBAL با نتایج یک لایسیمتر زهکش دار کشت شده با یونجه در محدوده دشت قزوین مورد مقایسه قرار گرفتند. داده های ماهواره ای بر اساس اطلاعات سه سنجنده MODIS، LANDSAT-۵-TM و LANDSAT-۷-ETM+ در طی سال های ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۲ میلادی بود. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که الگوریتمPYSEBAL در هر سه سنجنده به ترتیب با مقدار RMSE (۴۵/۰، ۴۶/۰ و ۰۲/۲ میلی متر بر روز) عملکرد بهتری را نسبت به مدلSEBAL داشته است. همچنین بررسی های صورت گرفته از سه سنجنده مورد بررسی نشان داد که سنجنده MODISبا مقدار خطای استاندارد (۱۵/۰میلی متر بر روز) و ضریب همبستگی (۹۸/۰) در مقایسه با دو سنجنده ETM+ و TM با مقدار ضریب همبستگی به ترتیب (۹۷/۰ و ۵۳/۰ )، خطای استاندارد (۱۷/۰ و ۲۶/۲ میلی متر بر روز) و همچنین قدرت تفکیک مکانی بالاتر توانسته است نتایج بهتری را ایجاد کند.