بررسی شکوه و عظمت بناهای فرهنگی ایران با نگاهی معمارانه به حس جذابیت و دعوت کنندگی در مقایسه با بناهای فرهنگی جهان غرب (نمونه موردی دوره های پهلوی دوم و مدرن متاخر)

عصر بناهای فرهنگی ایران از دیرباز زبانزد دیگرکشورها بوده است. این عصر را عصر فرهنگ، هویت، شکوفایی، استقامت و پایداری، شکوه و عظمت ایرانیان می نامند. آنچنان که معمارانی چون: سیدکامران طباطبایی دیبا، بهروز احمدی و... با نگاهی معمارانه به حس جذابیت و دعوت کنندگی به ورودی بناهای فرهنگی معتقد بودند. البته که همه آنها فقط یک هدف را دنبال می کردند و آن به تصویر کشیدن هویت گذشتگان و فرهنگی ملی و بوم شناسی دربطن کالبد بناهای فرهنگی بود. زیباترین و جذابترین عنصر یک ساختمان ورودی آن بناست. ورودی بناها به عنوان زیباترین برقرارکننده ارتباط میان بیرون و درون ساختمان می باشد و درواقع ازپیرامون و زیبایی داخل بناها محافظت می کند. آنچه به یک ورودی ارزش و پایداری می بخشد، حس جذابیت و دعوت کنندگی آن ورودی دربناهاست که، معمولا برای بناهای فرهنگی معنای جذبه و حس تعلق به مکان را به همراه دارد. تحولات عصرحاضر باعث کم توجهی و بی توجهی درمعماری چنین عناصری دربناهای فرهنگی علل الخصوص فرهنگسراها شده است. هدف ازاین مقاله بررسی شکوه و عظمت بناهای فرهنگی ایران با نگاهی معمارانه به حس جذابیت و دعوت کنندگی درمقایسه با بناهای فرهنگی جهان است. فرضیه تحقیق براین اساس است که شکوه و عظمت بناهای فرهنگی ایران از دوره پهلوی دوم درمقایسه با مدرن متاخرجهان غرب و این تحقیق از نوع کیفی بوده روش تحقیق آن تحلیلی-توصیفی و استدلال نوع قیاسی و روش گردآوری داده ها براساس مطالعه کتابخانه ای است.