ارزیابی عوامل تاثیرگذار بر ارتقاء تعاملات اجتماعی در مجتمع های مسکونی

افزایش جمعیت و سوق به زندگی آپارتمانی، محدودیت هایی در جهت ارایه خدمات در فضای باز مسکونی در کنش های اجتماعی می باشد.عدم برنامه ریزی و مدیریت، خسارات جبران ناپذیری به بدنه ی شهری و به ویژه محیطهای سکونتی گردیده است. محدودیتی که باعثکاهش سطح روابط اجتماعی و حضور در فضای باز جهت رفع نیازهای روحی و گرایش به آرامش شده است. در یک مسیر همراستا میتوانیم شاهد نابودی فضای جمعی باز شهری با حیاط ها و فضاهای باز خصوصی منازل مسکونی بود که فضای باز شهری تبدیل به خیابانغلبه ماشین بر انسان) یا به ساختمان های بدون هویت وارداتی شده است. بارزترین مشکلات در فضاهای ناشی از عدم حس تعلق به فضا،فقدان حس مکان است. در برخی از مناطق شهری و مجتمع های مسکونی کمبود حس مکان سبب عدم دلبستگی، عدم پایداری و عدماستفاده از محیط های سکونتی در آن مناطق گردیده است. انسان برای رفع نیازهای اجتماعی- فیزیکی خود وابسته به فضای باز و عناصر تشکیل دهنده آن بوده که انسان و محیط دو عنصر وابسته به یکدیگر هستند و بر یکدیگر تاثیر می گذارند. مهمترین موضوعی موردتوجه در ارتباط با مسکن، انسان است، که موجودی اجتماعی و با رابطه دیگران در جهت رفع نیازهای اجتماعی خود تلاش می کند. اینرابطه مستلزم خلق محیطی انسان ساخت در دل طبیعت بوده که با توجه به روند رشد جمعیتی و ساختمان سازیهای بیرویه شاهد عدمتوجه به بستر طبیعی و عناصر تاثر گذار بر محیط های سکونتی می باشد. هدف پژوهش فوق بررسی مولفه های تاثیرگذار محیطی بر ارتقایسطح تعاملات اجتماعی در جهت تنوع پذیری آن محیط و دستیابی به عوامل معماری تاثیرگذار است. در پژوهش حاضر تلاش گردیده باروش مطالعه کتابخانه ای و بررسی اسناد و مدارک موجود ضمن بررسی مفاهیم مرتبط با تعاملات اجتماعی در مجتمع های مسکونی، دریک تحلیل توصیفی به منظور دستیابی مولفه های موفق پرداخته شده است.