جایگاه” آب” در قاموس شعرای ایرانی

آب یکی از عناصر اربعه ، و مایه حیات است در مبحث تطور وجودی از دیدگاه فلاسفه آب یکی از چهار عنصر ضد است که به آن آخشیج- چهار عنصر ضد و عناصر اربعه می گویند که عبارتند از آب- آتش- خاک و باد. آب در ادبیات فارسی، هموازه از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده است. نویسندگان و شاعران ایرانی از دیرباز اهتمام به این ماده حیاتی را در اشعار و نوشته هایشان انعکاس داده اند تا جایگاه مهم آن را در زندگی آدمی به مخاطبین خود القاء نمایند. جایگاه این عنصر در نوع ادبی زبان فارسی چندان تفاوتی ندارد و می توان این واژه را در انواع ادبی از قبیل نوع عرفانی- غنایی- تعلیمی- نمایشی و حماسی به وفور مشاهده نمود. بسامد واژه آب در شعر فارسی به اندازه ای گسترده است که سبب گردآوری تحقیق پیش روی شده است. این مقاله که به شیوه توصیفی- تحلیلی کار شده است به جایگاه آب در شعر شاعران ایرانی می پردازد و نمونه هایی از اشعار موضوع فوق الذکر را با منبع آن ذکر می نماید