مشروعیت دفاع پیشدستانه، نقض منشور ملل متحد یا مشروعیت کاربرد زور

پایان جنگ جهانی دوم و پس از آن تدوین منشور ملل متحد، اصلی اساسی بنیان امنیت بین الملل را برای دوران پس از جنگ بنا نهاد و آن همانا ممنوعیت کاربرد زور در روابط بین الملل بود. امنیت جمعی منبعث از فصل هفتم منشور، و استناد به دفاع از خود یا دفاع مشروع مبتنی بر اصل ۵۱ منشور. پس از حادثه ۱۱ سپتامبر بحث دفاع مشروع پیشدستانه از صندوقچه نظری سردمداران آمریکائی بیرون آورده شد و استراتژی مقابله با تروریسم بر اساس آن در ایالات متحده شکل گرفت. در این نوشتار این سوال مطرح است که آیا استراتژی دفاع پیشدستانه ایالات متحده از مشروعیت قانونی مبتنی بر منشور برخوردار می باشد یا اقدامی ا ست جهت توجیه و مشروعیت بخشی به کاربرد زور در روابط بین الملل بنابراین در صدد ا ست با بررسی وجود مختلف حقوقی و سیا سی این قاعده، م شروعیت یا فقدان م شروعیت آن را مورد برر سی و کنکاش قراردهد. پژوهش حا ضر تو صیفی- تحلیلی بوده واطلاعات موردنیاز نیز به روش ا سنادی و کتابخانهای گردآوری شده ا ست.یافته های پژوهش نشان میدهد که توسل و یا ا ستناد به دفاع مشروع پیشدستانه امریکا، اقدامی جهت توجیه کاربرد زور در روابط بین الملل تلقی میشود و از نظر منشور ملل متحد اقدامی غیرقانونی و غیرقابل قبول است.