بررسی موانع حقوقی جهانی شدن حقوق بشر

حقوق بشر ، حقوقی بنیادین و خدشه ناپذیر است که برای حیات نوع بشر اساسی تلقی می شود. پیشینه مفهوم حقوق بشر، به پیشینه تاریخ بشریت برمیگردد، می توان گفت منشور حقوق بشر کوروش کبیر، موسوم به استوانه کوروش که در سال ۵۳۹ پیش از میلاد و به فرمان کوروش دوم هخامنشی شاهنشاه ایران ساخته شد، نخستین منشور حقوق بشر در جهان است. مطابق اعلامیه جهانی حقوق بشر، حقوق بشر از ویژگی هایی همچون جهانشمول بودن ، به هم پیوستگی و در هم تنیدگی برخوردارند و نمی توان هیچ انسانی را از آن ها محروم کرد. با این وجود، در شرایط کنونی، نقض حقوق انسانی افراد، واقعیت انکارناپذیر جهان معاصر است. در عصر جهانی شدن، مبارزه برای حمایت از حقوق بشر پیچیده تر و چالش برانگیزتر شده و تحقق حقوق اجتماعی و اقتصادی، به ویژه ریشه کن کردن گرسنگی و کاهش بیکاری، به طور فزاینده ای دشوار شده است. تفاوت بینش ها راجع به انسان در جوامع مختلف باعث اختلاف دیدگاه نسبت به حقوق اولیه انسان در کشورهای مختلف شده و در نتیجه به درگیری های سیاسی و وقوع فجایع انسانی ، طرد و تبعیض ، از بین رفتن تمدن ، تخریب محیط زیست و دسترسی نابرابر به منابع و فرصت ها انجامیده است. از این رو برای این که حیات بشر در مسیر صحیح تکامل خود قرار گیرد، باید قوانین بشری، به طور تفکیک ناپذیری در همه ساحتهای حیات بشری و برای کلیه ملل ظهور پیدا کرده باشد. اما علیرغم تمامی این نیازهای مبرم ، موانعی در پیش روی جهانی شدن حقوق بشر قرار دارند. این مقاله در صدد است تا با این فرض که جامعه بین المللی ، جهانی شدن را به عنوان یک پدیده کلی مثبت می پذیرد به این موانع بپردازد. بی گمان، جهانی شدن حقوق بشر ، پیوند مشترکی است که از کرامت انسانی افراد در تمام نقاط کره زمین حمایت می کند، در حالی که از تعدد و تنوع جوامعی که هر یک از افراد به آن تعلق دارند، تجلیل می شود.