مدلیابی روابط ساختاری باورهای مرتبط با خودبیمارانگاری و اضطراب با میانجیگری

مطالعه حاضر با هدف مدل یابی روابط ساختاری باورهای مرتبط با خودبیمارانگاری و اضطراب با میانجیگری خودکارآمدی درمعلمان بهبودیافته کووید ۱۹ استان مازندران صورت پذیرفت. روش پژوهش، توصیفی با طرح تحقیق همبستگی و از نوع تحلیلمسیر بود؛ جامعه آماری شامل ۳۰۵۰ نفر معلمان بهبودیافته کووید ۱۹ استان مازندران در سال تحصیلی ۱۳۹۹ - ۱۴۰۰ بودندکه ۳۴۰ نفر با شیوه نمونهگیری غیر تصادفی در دسترس انتخاب و مقیاس های نگرش به بیماری کلنر ) ۱۹۸۶ (، اضطراباسپیل برگر ) ۱۹۸۳ (، خودکارآمدی شرر و مادوکس ) ۱۹۸۲ ( که به صورت الکترونیکی )آنلاین( طراحی شده بود را تکمیل ودادههای حاصل با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس و لیزرل و همچنین شاخصهای آمار توصیفی و تحلیل مسیر مورد تجزیهو تحلیل قرار گرفت. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد بین تمامی متغیرهای پژوهش رابطه معنادار وجوددارد( ۰.۰۵p<). به علاوه، شاخصهای کلی الگوی پیشنهادی برای رابطه خودبیمارانگاری و اضطراب با نقش میانجی خودکارآمدیحاکی از برازش خوب الگو بود. نتایج نشان می دهد مدل میانجی روابط ساختاری باورهای مرتبط با خودبیمارانگاری و اضطراببا واسطه خودکارآمدی در معلمان بهبودیافته کووید ۱۹ استان مازندران معنادار بوده است( ۰.۰۵p)