اثر آب شور و مدیریت مصرف نیتروژن در مراحل مختلف رشد بر عملکرد گندم

نیتروژن نخستین عنصر غذائی است که کمبود آن در مناطق شور مطرح است، لذا مدیریت صحیح مصرف کودهای نیتروژنه از راهکارهای مهم در جهت نیل به افزایش عملکرد دانه­ی گندم در این شرایط می­باشد. به همین منظور، آزمایشی به صورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و در چهار تکرار بر روی گندم رقم روشن در مزرعه­ای دارای خاک و آب شور در اراضی منطقه رستاق در ۲۵ کیلومتری شهر یزد انجام گردید. فاکتور اول منابع نیتروژن شامل اوره، نیترات آمونیم و سولفات آمونیم و فاکتور دوم عامل مدیریت مصرف کود شامل چهار سطح:۱- شاهد(بدون مصرف کود نیتروژنی) ،۲- مقدار توصیه شده در سه قسط مساوی در هنگام کاشت، پنجه رفتن و خوشه رفتن ،۳- مقدار توصیه شده در سه قسط و ۳۰ درصد بیش از توصیه در مرحله پنجه رفتن و ۴- مقدار توصیه شده در سه قسط و ۳۰ درصد بیش از توصیه در مرحله خوشه رفتن بود.نتایج نشان داد که مصرف اضافی کود در مراحل مختلف رشد، اثر معنی داری بر عملکرد و اجزای آن نداشته است. در مقایسه بین کود اوره و دو کود دیگر، مصرف نیترات آمونیم نتوانست اختلاف معنی­داری را در عملکرد کل گندم در مدیریتهای مختلف مصرف کود ایجاد نماید، لیکن مصرف ۳۰ درصد کود سولفات آمونیم بیش از میزان توصیه شده در مرحله پنجه زدن تفاوتی معنی­دار در عملکرد کل گندم نسبت به کود اوره ایجاد نمود. بر اساس نتایج این آزمایش تقسیط نیتروژن در زمان اوج نیاز گیاه (در پنجه زنی و خوشه رفتن)، می تواند افزون بر کاهش هدر رفتن نیتروژن از خاک، سبب افزایش عملکرد دانه و کاه در شرایط استفاده از آب شور شود.