نقش واسطه ای دشواری های بین فردی در رابطه بین سازوکارهای دفاعی و اندیشه-پردازی خودکشی

هدف پژوهش حاضر تعیین نقش واسطه ای بین فردی در رابطه بین سازوکارهای دفاعی و اندیشه پردازی خودکشی بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری این پژوهش شامل تمام شهروندان شهر کرج در پاییز سال ۱۳۹۸ بود که از میان آن ها به روش نمونه برداری تصادفی دو مرحله-ای با مراجعه به سایت شهرداری شهر کرج دو منطقه ۳ و ۷ در مرحله اول و در مرحله دوم بوستان هامون از منطقه ۳ و بوستان نبوت از منطقه ۷ و در نهایت ۲۷۰ نفر انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه سازوکارهای دفاعی-۴۰ اندروز، سینگ و بوند (۱۹۹۳)؛ مقیاس دشواری های بین فردی-۴۷ پیلکونیس، کیم، پرویتی و بارخام (۱۹۹۶) و مقیاس شناخت های خودکشی رود و همکاران (۲۰۱۰) بود. برای تحلیل داده ها از روش الگویابی معادله های ساختاری استفاده شد. در پژوهش حاضر ضریب مسیر غیرمستقیم بین سازوکارهای پخته و اندیشه پردازی خودکشی (۰/۳۳۹-=β، ۰۱/۰=P) و سازوکارهای ناپخته و اندیشه پردازی خودکشی (۰/۲۵۵=β، ۰/۰۱=P) در سطح ۰/۰۱ معنادار بود.