رابطه حکمروایی خوب شهری با کیفیت زندگی شهرها

امروزه از حکمروایی خوب شهری به عنوان یک رویکرد کارآمد، مقرون به صرفه و پایدار در مدیریت شهرها یاد می شود. در این میان توسعه پایدار شهری زمانی متجلی می گردد که گذر از حکومت های محلی به مدیریت شهری و از مدیریت شهری به حکمروایی خوب شهری محقق شود. روند شتابان شهرنشینی در کشورهای در حال توسعه و تبدیل شهر به کانون اصلی زندگی، تشدید روند جهانی شدن و کم رنگ شدن نقش دولت ها، بروز ضعف و نابسامانی در سیستم های مدیریتی سنتی، متمرکز و غیر رقابتی کشورهای جهان سوم، ضرروت تحول در سیستم مدیریت شهری و حرکت به سمت الگویی نوین در مدیریت و برنامه ریزی شهری در این کشورها را بیش از پیش آشکار ساخته است. حکمروایی در واقع فرایندی بر اساس کنش متقابل میان سازمان ها و نهادهای رسمی اداره شهر از یک سو و سازمانهای غیردولتی و تشکلهای جامعه مدنی، از طرف دیگر است. سیستم حکمروایی شهری مطلوب مبتنی بر هفت اصل است که عبارتند از: «مشارکت، قانونمندی، پاسخ گویی، اجماع سازی، کارایی و اثربخشی، شفافیت و عدالت». هدف پژوهش حاضر رابطه حکمروایی خوب شهری با کیفیت زندگی شهرها با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد اگر به این موضوع اساسی، توجه کافی نشود آن چه روی می دهد بروز مشکلاتی مانند فقر، بیکاری، تورم، آلودگی محیط زیست، تعارض های اجتماعی، حاشیه نشینی و مواردی از این قبیل خواهد بود. اجرای روند این گذر مهم، نیازمند الگوهای جدیدی است که بتوان با استفاده از آن همه ظرفیت های جامعه در بخش های دولتی، خصوصی و مدنی را به کار گرفت، تا تولید ثروت و ارائه خدمات عمومی به حداکثر برسد.