بررسی رشد سریع و گسترش افقی شهرها و تاثیر آن در زیست پذیری اجتماعی

افزایش جمعیت به همراه نسبت روزافزون شهرنشینی پیامدهای ناگواری برای این گونه شهرها در پی داشته است. در این میان مشکلات دیگری همچون انواع آلودگی ها، ترافیک، مسائل و مشکلات روانی و غیره کیفیت زندگی و به تبع آن زیست پذیری در شهرها را کاهش می دهد. در دهه های اخیر به موازات پارادایم های توسعه پایدار و توسعه پایدار شهری، ایده ارتقای کیفیت زندگی که خود موجبات زیست پذیر بودن شهرها را موجب می شود، جای خود را در ادبیات برنامه ریزی شهری بازکرده است. شهر زیست پذیر مکانی امن، جذاب، دارای انسجام و پیوستگی اجتماعی و پایداری زیست محیطی، مساکن متنوع و قابل استطاعت که با سیستم حمل و نقل عمومی، آموزش،فضاهای باز و... است. گسترش افقی نوعی پراکندگی شهری و افزایش مفرط استفاده از زمین شهری است که باعث کاهش تراکم جمعیت، افزایش سهم فضاهای باز و بدون استفاده و در نتیجه گسیختگی بخش های شهری و جدایی گزینی فضایی و اکولوژیکی می شود. شهرهای امروزی به عنوان مفاهیمی که در کاهش مشکلات اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی شهرها نقشی حایز اهمیت دارند ضرورتی اجتناب ناپذیر است چرا که زیست پذیری به یک سیستم شهری اطلاق می شود که در آن به سلامت اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و روانی همه ساکنانش توجه شده است و توسعه پایدار دربرگیرنده مفاهیمی است که درنهایت شهری پایدار، سالم و بدون خدشه برای آیندگان به ارمغان می آورد. درواقع زیست پذیری به منزله مفهومی است که با تمام زوایا و ابعاد ذهنی و عینی سکونتگاه های انسانی سروکار دارد و در پی ایجاد محیط شهری سالم و زیست پذیر تر برای شهروندان کنونی نسل های آینده است. رشد افقی سریع شهرها به ویژه در شهرهای جهان سوم با دو نتیجه متضاد روبه روست؛ فشار بر سرویس های عمومی در مناطق حاشیه ای شهر و اینکه اصرار بر رشد افقی شهر در مناطق جدید، دولت را با مشکل تامین امکانات و تسهیلات عمومی در بافت های جدید پیرامونی روبه رو ساخته است.