بررسی نقش شاخص های اجتماعی مسکن در سطح استان های کشور با استفاده از روش شاخص ترکیبی توسعه انسانی

شاخص های مسکن شاید مهمترین و کلیدی ترین ابزار در برنامه ریزی مسکن باشند. بررسی شاخص های اجتماعی مسکن یکی از وسایل و شیوه های شناخت ویژگی های مسکن به شمار می رود که می توان به کمک آن پارامترهای موثر در امر مسکن را شناخت و هرگونه برنامه ریزی و تصمیم مسکن را تسهیل نمود. در این مقاله با توجه به نقش شاخص های اجتماعی در برنامه-ریزی توسعه مسکن به معرفی برخی از شاخص های کیفی مسکن (امکانات و تسهیلات، مصالح ساختمانی و سوخت مصرفی) در سطح استان های کشور پرداخته شده و نقش این شاخص ها در برنامه ریزی و توسعه مسکن مورد بررسی قرار گرفته است. روش تحقیق در این مقاله توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری مساکن موجود استان های کشور بوده و اطلاعات و داده های آماری مربوط به آن با استفاده از شاخص ترکیبی توسعه انسانی تجزیه و تحلیل شده است. هدف مقاله تعیین میزان توسعه و رتبه بندی استان های کشور از نظر شاخص های اجتماعی کیفی مسکن می باشد. بر اساس این شاخص ها، استان ها در چهار گروه بسیار محروم، محروم، درحال توسعه و توسعه یافته از نظر میزان توسعه یافتگی قرار گرفته اند. نتیجه این مقاله بیانگر پایین بودن و نامناسب بودن کیفیت وضع مسکن در آنها می باشد. این وضعیت توجه ویژه برنامه ریزان را جهت تامین خدمات ضروری و جنبی در بخش مسکن و دسترسی به خدمات اجتماعی مورد نیاز، در رسیدن به تعادل فضایی و عدالت اجتماعی طلب می کند.