مدیریت و ارتقای کیفیت زندگی در سکونتگاههای غیررسمی در ایران

سرعت توسعه شهری از ظرفیت و توانایی دولت و شهرداری ها در گسترش زیر ساختها و ارائه خدمات و ایجاد اشتغال پیشی گرفته است، در نتیجه پدیده اسکان غیررسمی به سرعت و بصورتی بی قاعده گسترش یافته است. آمارها حکایت از آن دارند که جمعیتی از کلان شهرها و حتی بسیاری از شهرهای متوسط در زیستگاههای نابسامان و در حاشیه شهرها اسکان گرفته اند که این مناطق جایگاه فقیرترین گروههای جمعیت شهری هستند و معمولا سطح زندگی ساکنین این مناطق پایین تر از خط فقر یا حداکثر همسطح آن است، جمعیت ساکن در این مناطق که اکثریت ایشان را مهاجران از مناطق روستایی تشکیل می دهند به شدت گرفتار بیکاری اند. بهترین وسیله برای راه اندازی فرآیند نوین توسعه در دل این اجتماعات، ساماندهی و بهسازی کالبدی است که در جریان آن راهبرد توانمندسازی قابل پیاده کردن است. مشارکت فراگیر و فعال و ظرفیت نهادینه شده با توجه به دستاوردهای ملموس و مقطعی بهسازی کالبدی قابل تداوم وگسترش است و آنچه واقع بینانه و نوع دوستانه مورد نظر است، راه حل مداراگرایانه و اصلاح تدریجی در راستای یکپارچگی با شهر رسمی است.