بررسی انواع ایهام، تضاد و تناسب در دیوان امیرمعزی نیشابوری

امیرالشعراء ابوعبدالله محمد فرزند عبدالملک برهانی، معروف به معزی نیشابوری، از معاریف و مشاهیر سخن پارسی، در روزگار سلجوقیان است که در زمان سلطان ابراهیم، فرزند مسعود غزنوی دیده به جهان گشود و مدارج کمال و فضل را پیموده تا آن-جا که در عهد جلال الدین ملک شاه و سلطان معزالدین سنجر، ملک الشعرا و امیر الامرا شد. وی از بزرگان به شمار می آمد. گفته اند در دربار سلجوقیان مرتبه و پایگاهی داشت که عنصری نزد غزنویان و رودکی نزد سامانیان یافته بودند. این رساله به بررسی قسمتی از اشعار هنری نامبرده به ویژه در مورد کاربرد زیور یا آرایه هایی از علم بدیع پرداخته است. بدیع در لغت به معنی نو آورده شده و یا نوآورنده است و در اصطلاح چنان که قدما گفته اند علمی است که از وجوه زیبایی کلام بحث می کند یعنی از فنونی است که کلام عادی را کم و بیش تبدیل به کلام ادبی می کند و یا کلام ادبی را به سطح والاتری (از ادبی بودن یا سبک ادبی داشتن) تعالی می بخشد.تضاد، تلمیح، تناسب و ایهام از قسمت های مهم علم بدیع به شمار می آیند؛ در این تحقیق کوشش شده است کاربرد آن ها را در دیوان امیرمعزی نیشابوری مورد بررسی قرار دهد.