تبیین الگوهای طراحی معماری اقامتگاه های بوم گردی با رویکرد افزایش امنیت محیطی و تامین خلوت

امروزه امنیت یکی از اساسی ترین نیازهای جوامع بشری بوده، که عوامل گوناگونی از جمله خلوت یعنی ادراک هرفرد از محیط در ایجاد و ارتقای آن نقش بسزایی دارد. هدف از پژوهش پیش رو، بررسی اقامتگاه های بوم گردی با توجه به شاخص های امنیت محیطی و خلوت و دستیابی به الگوهای طراحی معماری این فضاها است. جهت طراحی اقامتگاه بوم گردی ضروری است بدانیم کدام مولفه ها باعث ایجاد امنیت محیطی و خلوت شده و در نهایت باعث افزایش جذب گردشگران به این فضاها میشود. بنابراین در این پژوهش با روش تحقیق توصیفی _ تحلیلی مبتنی بر روش استدلال قیاسی به نقد و بررسی ۴ نمونه اقامتگاه بوم گردی براساس شاخص های امنیت محیطی وخلوت پرداخته که در نهایت یک سری الگوهای طراحی موثر در جهت ایجاد و ارتقای این دو رویکرد بدست آمده که هر یک در صورت اجرا شدن، امنیت محیطی و خلوت مطلوب را در میان گردشگرانی که اقامتگاه بوم گردی را انتخاب کرده اند، القا میکند.