بررسی همافزایی نانوژلهای کیتوزان لود شده با وانکومایسین و اینترفرون گاما بر بیان ژن TNF-α در موشهای آلوده شده با استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متیسیلین (MRSA)

مشکل فزاینده مقاومت آنتی بیوتیکی استافیلوکوکوس اورئوس، تلاش های تازه ای را برای کشف عوامل ضدمیکروبی جدید برانگیخته است. یکی از این روش های نوین، استفاده از نانوذرات است. هدف از این مطالعه، سنتز نانوژلهای کیتوزان لودشده با وانکومایسین و اینترفرون گاما (γ(IFN- و بررسی بیان ژن TNF-α در موشهای آلوده به استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متیسیلین (MRSA) می باشد. پس از سنتز نانوژل کیتوزان و تایید آن، بارگذاری وانکومایسین و γIFN- در این نانوژلها انجام و توسط آنالیز FTIR تایید شد. سپس، فعالیت ضدباکتریایی نانوژلها ارزیابی شد. حداقل غلظت مهارکنندگی (MIC) در مورد نانوژل لود شده با وانکومایسین در pHهای ۶/۵ و ۷/۴، به ترتیب µg/ml ۸ و ۶۴ به دست آمد. MIC در مورد نانوژل کیتوزان و نانوژل لود شده با γIFN-، ۱۰۲۴ و در مورد وانکومایسین آزاد، µg/ml ۱ در هر دو pH محاسبه شد. سپس، ۴۸ راس موش به ۶ گروه کنترل، MRSA، نانوژل، نانوژل دارو، نانوژل γIFN- و نانوژلهای (دارو و γIFN-) تقسیم شدند. پس از آلوده شدن گروهها (غیر از کنترل) با MRSA، mg/kg۱۰۰ از نانوژل، نانوژل دارو، نانوژل γIFN- و نانوژلهای (دارو و γIFN-)، به ترتیب به گروههای ۳ تا ۶ اضافه شد. در ادامه، در ساعات ۶، ۱۲ و ۲۴، از هر گروه تعدادی موش بیهوش شدند و طحال آنها جهت بررسی بیان ژن TNF-α  به روش RT-PCR ارزیابی شد. بر طبق نتایج، در گروههای ۴، ۵ و ۶ در مقایسه با گروه MRSA، بیان ژن TNF-α پس از ۲۴ ساعت کاهش معنیدار نشان میدهد. بنابراین، میتوان نتیجه گرفت تزریق همزمان نانوژل دارو و نانوژل γIFN- در موش های آلوده تاثیر بسیار بیشتری در مقایسه با تزریق تکی هر کدام از این نانوژلها دارد.