تبیین مولفه های پایداری اجتماعی در توسعه شهری متراکم (مطالعه موردی: منطقه ۲۲ شهر تهران)

امروزه افزایش جمعیت شهرها و گسترش فیزیکی آنها، منجر به بروز چالشهایی در ابعاد مختلف شده است. در این راستا، رویکردهایی در پاسخ به مشکلات مذکور مطرح شده است که توسعه شهری پایدار در هر سه بخش زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی یکی از مهمترین آنها میباشد. پایداری اجتماعی به منزله ابزاریبرای ارتقای کیفیت زندگی و زیست پذیری در شهرها مورد توجه بسیاری محققان و برنامه ریزان شهری می باشد. از طرف دیگر، بسیاری از رویکردهای جدید شهری همچون توسعه شهری متراکم با هدف دستیابی به پایداری تعریف شده اند. از اینرو، شناسایی عواملی که در این شیوه از توسعه میتواند سبب پایداری شود، حائز اهمیت میباشد. تحقیق حاضر به دنبال آن است تا مهمترین عوامل موثر بر تحقق پایداری اجتماعی را در یک محدوده توسعه یافته به شیوه متراکم، شناسایی نماید.روش این پژوهش از نوع توصیفی - تحلیلی است وبرای جمع آوری اطلاعات از مطالعات اسنادی و همچنین پیمایش (توزیع پرسشنامه) میان متخصصین استفادهمیشود. برای تحلیل از روش تاپسیس استفاده شده است.منطقه ۲۲ شهر تهران به عنوان یکی از مناطق جدید وتوسعه یافته متراکم محسوب میشود که شناسایی عوامل منجر به پایداری اجتماعی در آن میتواند سبب ارتقایکیفیت محیط گردد. نتایج تحلیل نشان میدهد که در میان دوازده مولفه تعریف شده، تامین مسکن برای همهساکنین، فضاهای عمومی و ایمنی و امنیت، به ترتیب بیشترین تاثیر را در دستیابی به پایداری اجتماعی در منطقه ۲۲ شهر تهران دارند. ایجاد اجتماعات باکیفیت، زیست پذیر و پایدار به لحاظ اجتماعی مستلزم رشدحساس و الگوهای جذاب متراکم است. در جهت دستیابی به این تراکم بهینه، تامین نیازهای انواع ویژگیهایاجتماعی و کالبدی شهر ضروری به نظر میرسد تا بتواند قابلیت دسترسی و اتصال آسانتر را برای تعاملساکنین ایجاد کند.