نیازسنجی بنیادهای ژئواکونومیک در سیاست های منطقه گرایی ایران (مطالعه موردی: اکو)

   جهانی شدن برجسته ترین ویژگی زمانه ما است که الزاماتی را برای همکاری گسترده تر در سطح منطقه ای بوجود می آورد. منطقه گرایی مکمل جهانی شدن است و توجه به آن میتواند کشورها را در حد قابل قبولی از تبعات منفی جهانی شدن مصون دارد. جمهوری اسلامی ایران نیز نمی تواند از این قاعده مستثنی باشد.ایران می تواند با حضور موثر در روند های منطقه ای، ضمن بهره گیری از این مزیت، جایگاه خود را در معادلات جهانی ارتقا دهد. اما تاکید بر کدام بعد منطقه گرایی، موفقیت بلند مدت ایران را تضمین خواهد کرد؟ در این راستا اگر «سیاست و امنیت» در اولویت قرارگیرد، بر اساس نظریه نو واقع گرایی که عرصه بین الملل را فرو رفته در هرج و مرج می بیند، می توان گفت که منافع آن نصیب بازیگران قدرتمند خواهد شد. اما با محور قرار دادن بنیادهای ژئواکونومیک، با توجه به اینکه منطق موجود در نظام بین الملل بعد از جنگ سرد، اقتصادی است و متعاقب آن حجم عمدهای از مولفه های قدرت در سطح ملی و بین المللی، در چارچوب منافع اقتصادی ظاهر می گردد، دیپلماسی اقتصادی می تواند با استفاده از فرصت ها و امکانات بین المللی به اهداف خود دست یابد. برای این منظور سازمان همکاریهای اقتصادی اکو که با هدف گسترش تجارت و همکاریهای اقتصادی میان کشورهای عضو آن ایجاد شده و همچنین با توجه به مزیت هایش برای کشورمان همانند همبستگی های اجتماعی شامل اشتراکات زبانی، دینی و فرهنگی، نزدیکی جغرافیایی و همچنین مرکزیت ایران نسبت به آن، ظرفیت های بالقوه فراوانی دارد تا با برنامه ریزی بهتر در بهره گیری از ظرفیت های بالای آن بتوان در تامین هر چه بهتر منافع کشورمان تاثیر گذاشت.