توضیح خودفریبی و مکانیسم های دفاعی بر اساس مفهوم سازی روانشناسی اجتماعی

هدف از پژوهش حاضر این است که با تکیه بر تحقیقات اخیر، ابتدا تعاریف متمایز از خودفریبی طبقه بندی شود، سپس پژوهش های اخیر در مورد مزایای احتمالی خودفریبی مرور شده است و کارکردهای انطباقی آن و حضور آن به عنوان نوعی ساز و کار دفاعی از منظر روانشناسی اجتماعی مورد بررسی و شناسایی قرار گرفته است. روش پژوهش حاضر به روش کتابخانه ای و مروری است. یافته ها حاکی از آن است که خودفریبی ممکن است حداقل به سه روش انطباقی باشد. از روش های دیگری که خود، به عنوان یک مکانیسم دفاعی برای مقابله با موقعیت اضطراب را انجام می دهد ناهماهنگی شناختی است که ارتباط نزدیکی با افکار و عقلانی سازی و توجیه دارد. در نتیجه میتوان خودفریبی را نوعی مکانیسم دفاعی دانست. فرآیندهای خود فریبی، فرآیندهای روانی هدایت شده توسط ایگو هستند و اغلب با واکنش رفتاری همراه اند. مکانیسم های دفاعی برای مقابله با موقعیت های دشوار، مدیریت تعارضها، حفظ عملکرد در مقابل تداخل افکار، احساسات و تجربیات آزاردهنده، دردناک و غیرقابل قبول اجرا می شوند. مکانیسم های دفاعی به طور کلی (اما نه لزوما) خودکار هستند، زیرا اغلب بدون تلاش آگاهانه کار می کنند و ابزارهایی منحصر به فرد برای مقابله با یک خطر واقعی یا ادراک شده هستند. به عنوان نتیجه گیری میتوان گفت که شرطی سازی ها، باورها، هنجارهای اخلاقی و اجتماعی، تمایلات عصبی بیوژنتیکی، خطاهای سیستماتیک، و فرآیندهای روانی مانند انتظار برای پاداش، ترس از مجازات و اجتناب از خطر ، باعث میشوند که ، هر فرد بر اساس سیستم ادراکی-واکنشی خود جهان اطراف را به شیوه ای ذهنی تفسیر کند که توسط ساز وکار های دفاعی محافظت می شود.