ارزیابی چرخه حیات ماسک سهلایه جراحی و ماسک قابل استفاده مجدد N۹۵ مصرفی در دوران شیوع کووید-۱۹ در شهر تهران در بهار ۱۴۰۰

پاندمی کووید--۱۹باعث مصرف گسترده تجهیزات حفاظت فردی شده است. در این میان ماسکها، یکی از پرمصرفترین وسایل حفاظتی برای جلوگیری از انتقال ویروس هستند. با این حال، سوء مدیریت چنین موادی محیط زیست را با شکل جدیدی از آلودگی پلاستیکی تهدید میکند، بنابراین ارزیابی اثرات آنها توجه ویژه ایی را به خود جلب کرده است. نتایج ارزیابی چرخه حیات نشان داد که در ماسک جراحی یکبار مصرف بیشترین اثر مخرب محیطی در تمام اثرات میانی چرخه حیات مربوط به کاغذ و مقوای مصرفی در بسته بندی ماسک میباشد بطوریکه بیش از %۹۲ گرمایش جهانی، بیش از %۹۷ ذرات ریز، بیش از %۹۶ کاربری زمین و بیش از % ۹۷ اتریفیکاسیون آب شیرین ناشی از بسته بندی این نوع ماسک میباشد. در ماسکN۹۵ نیز بیشترین اثر مخرب زیستی مربوط به کاغد بستهبندی ماسک میباشد( بیش از %۹۹/۱ سمیت زیست محیطی زمینی، %۹۸/۶ کاربری زمین و %۹۴/۱ سیمیت سرطان زایی انسان) و در رده بعدی در بعضی دسته ها با اختلاف، بیشترین اثر منفی مربوط به فایبر کتان در بدنه ماسک(اسیدی شدن زمین، اتروفیکاسیون آب شیرین و اتریفیکاسیون دریایی به ترتیب با مقادیر%۲/۴۷، %۲/۲۴ و (۳۳/۹۵% را شامل میشود. از مقایسه سناریوهای دفع هر دو نوع ماسک هم چنین بدست آمد که بیشترین اثر مخرب زیستی مربوط به لندفیل بوده که در گرمایش جهانی، اتریفیکاسیون آب شیرین و دریایی بصورت%۱۰۰ و در سایر پارامترها با درصد بالایی بعنوان مخربترین سناریوی دفع نمود داشته است.