درآمدی بر مفهوم آمایش سرزمین و کاربردها و چالشهای آن در استان ایلام

آمایش سرزمین عبارت است از تنظیم روابط انسان، سرزمین و فعالیتهای انسانی در سرزمین برای استفاده مناسب و پایدار از کلیه امکانات انسانی و فضایی سرزمین در جهت بهبود وضعیت اجتماع در طول زمان. ارزیابی توان اکولوژیکی سرزمین، مرحله میانی فرایند آمایش سرزمین یا برنامه ریزی محیط زیست است. منظور از آمایش سرزمین، رسیدن به مطلوب ترین توزیع ممکن جمعیت، توسط بهترین شکل توزیع فعالیتهای اقتصادی و اجتماعی در پهنه سرزمین است. در بسیاری از مناطق ایران، انتخاب کاربری و مدیریت زمین بدون توجه به قابلیت و توان سرزمین انجام میشود که سبب اتلاف سرمایه و کاهش ظرفیت محیطی میگردد. آمایش سرزمین از فنون توسعه است که در مراحل نخستین آن قرار دارد و از جنبه های مهم برنامهریزی شمرده میشود. آمایش میتواند بر برنامه هایی دلالت داشته باشد که به وسیله بخش عمومی در نظر گرفته میشوند تا آینده توزیع فعالیتها و سکونتگاه ها را در فضا تحت تاثیر قرار دهد. پژوهش حاضر به بررسی آمایش استان ایلام میپردازد.