بررسی تاثیر پلی روتاکسین بر تراوایی غشای پلی وینیل الکل در برابر دی اکسید کربن و نیتروژن

از کمپلکس آلفاسیکلودکسترین و پلی اتیلن گلیکول، پلی شبه روتاکسین و در ادامه با به کارگیری گروه های مسدودکننده در انتهای زنجیر پلیمر، پلی روتاکسین به دست می آید. در این پژوهش از آلفاسیکلودکسترین و پلی اتیلن گلیکول دو سر کلردار برای سنتز پلی شبه روتاکسین استفاده شد. با به کارگیری ۴-اتیل آنیلین به عنوان عامل مسدودکننده، پلی روتاکسین به دست آمد. سنتز پلی روتاکسین با کمک آزمون ۱HNMR مورد ارزیابی دقیق قرار گرفت و نسبت درهم جای نمونه و طول نانو لوله مولکولی تخمین زده شد. تایید و بررسی ساختارهای کانالی نیز با استفاده از آزمون پراش اشعه ایکس دنبال شد. با افزودن ۲درصد وزنی پلی روتاکسین به غشای متراکم پلی وینیل الکل، تراوایی غشای پلی وینیل الکل در برابر گاز دی اکسید کربن به میزان ۱۵۲ درصد افزایش یافته و به ۳۷/۰ برر رسید و انتخاب پذیری دی اکسید کربن به نیتروژن برابر با ۶۷/۱ برای آن ثبت شد. تراوایی از طریق فصل مشترک بین پلی روتاکسین و بستر غشاء بهبود یافته است.