بررسی اثرات محیطی بر استحکام اتصالات چسبی سازه و بدنه خودرو و روش های استاندارد ارزیابی آنها

امروزه استفاده از روش های اتصال چسبی در صنعت خودروسازی به عنوان یک روش اتصال ایده آل به دلیل مزایایی همچون توزیع یکنواخت تنش در سطح، استحکام خستگی بالا، بهبود استحکام به وزن، قابلیت اتصال مواد هم جنس و غیر هم جنس، بهبود جذب انرژی ضربه ناشی از تصادفات و کمک به میرایی ارتعاشات ناشی از ناهمواری جاده ها بسیار مورد توجه قرار گرفته شده است. با پیشرفت مواد سبک وزن جدید و افزایش استفاده از آن ها در خودروهای امروزی، صنایع حمل و نقلی بسیار علاقه مند شناسایی رفتار بلند مدت اتصالات چسبی شده اند. چرا که هدف ساخت خودروهایی سبک وزن تر با قابلیت دوام بالا می باشد، که انرژی کم تری مصرف نموده و آلودگی کم تری را ایجاد می کنند. با وجود مزایای بسیار ذکر شده در مقایسه با اتصالات مرسوم، یکی از محدودیت ها و نقاط ضعف مهم استفاده از اتصالات چسبی، آسیب پذیری و قابلیت دوام آن ها در مقابل عوامل مخرب محیطی است که منجر به کاهش قابل توجهی در استحکام اتصال سازه می شود. در این بین مطالعات اخیر نشان می دهد، دو فاکتور دما و رطوبت، می تواند تاثیر بسزایی در ظرفیت تحمل بار و پایداری این نوع اتصال داشته باشد. علی رغم تمامی تحقیقاتی که در سال های اخیر در ارتباط ارزیابی تاثیرات هم زمان دما و رطوبت بر اتصالات چسبی صورت گرفته است، اما همچنان نقاط مبهمی وجود دارد که نیازمند انجام مطالعات بیشتر بر روی انواع اتصالات چسبی به ویژه اتصالات با چسبنده های پایه پلیمری می باشد. در این مقاله به مرور و بررسی تحقیقات اخیر در این زمینه پرداخته شده است.