مقایسه تطبیقی مفهوم انعطاف پذیری مفهوم انعطاف پذیری در معماری مسکونی ایران و جهان و تبیین اصول و مفاهیم آن

انعطاف پذیری در مسکن قابلیتی است که باعث میشود مسکن بتواند خود را با شرایط متغیر ساکنینش همسو کند وپاسخگوی طیف وسیعی از نیازهای فعلی و آتی آنها باشد و به این ترتیب رضایت ساکنین را در کوتاه مدت و بلند مدت فراهمآورد. مسکن انعطاف پذیر در نقاط مختلف دنیا سوابق مختلفی دارد، این سوابق گاه به صورت عناصری مستقل و گاه بهصورت ترکیب با عناصر دیگر انعطاف پذیری لازم را فراهم می ساخته است. در تحقیق انجام شده ، هدف بررسی و جست وجوی انعطاف پذیری در زمینه معماری در جهان و مقایسه نمونه های موردی در ایران و جهان و بررسی روابط منطقی میانفضاهای مختلف در واحد های مسکونی و ارائه راهکارهای عملی در جهت انعطاف پذیری مسکن می باشد، به طوری کهنیازهای مختلف کاربران را در هر بازه زمانی، تا حد ممکن برطرف نموده و به خلق بنایی انعطاف پذیر در جهت تعامل هر چهبیشتر کاربران با بنای مسکونی دست زد. این مقاله، در قالب روش توصیفی - تحلیلی و نیز برآیندی از روش گردآوریکتابخانه ای و بررسی مطالعات موردی می باشد. استفاده از روش تحقیق توصیفی _ تحلیلی موجب می شود بتوان پیشنهاد های قابل قبولی برای هدایت فرآیند طراحی معماری در اختیار طراحان قرار داد، با مطالعه و تحلیل روش های دست یابیبه انعطاف پذیری فضایی از منظر عملکرد، آن ها را در طیف ضد عملکرد تا عملکردگرا مکان یابی و این چنین نتیجه گیریمی کند که با توجه به الزامات مختلف فضایی و روابط رفتاری بین برنامه های فضایی، معماران می توانند طیف گسترده ایاز تغییرات را در یک فضا اعمال کنند که بهینه ترین شکل آن برای حفظ عملکرد فضا از طریق چیدمان موثر فضاها ودستکاری رابطه بین فضاها با تعریف سناریوهای مصرف دقیق و سازمان دهی برنامه ای منظم در قالب سیستم های ساختمانیباشد.