بررسی مساله تنزیه و تقدیس و الهیات سلبی در آیات قرآن

الهیات سلبی برای بیان و توصیف خداوند متعال در ابعاد معرفتی و شناختی بکار می رود. ابعادی مثل عدم احاطه بر خدداوند متعال، بالاتر از وهم و فهم بودن خداوند، عدم معرفت معلول نسبت به علت و محدودیت قوای ادراکی جنبه ای از مواردی است که در الهیات سلبی مورد بحث و بررسی قرار می گیرد. به همین منظور، در این مقاله بر آن شدیم تا الهیات سلبی، تقدیس و تنزیه را مورد بررسی قرار دهیم. روش تحقیق مقاله حاضر از نوع کتابخانه ای می باشد که با بهره گیری از منابع معتبر و مرتبط به انجام رسید. در نهایت پس از بررسی های انجام شده دریافتیم که در الاهیات سلبی، سخن گفتن از خدای متعال یا به واسطه اضطرار درونی، و یا به قصد تعلیم دیگران است و یا سخنها و عباراتی ایجابی است که به تجلیات خدای متعال و آنچه پس از او هستند ناظر است. علاوه بر این، هر کس به اندازه فهم خود و به همان میزان که آثار و ظهورات خدای متعال را یافته است، از او سخن می گوید. محدودیت قوای ادراکی و فقر و تهیدستی انسان از معرفت حقیقی به معنای تعطیل نیست. جای تردید وجود ندارد که معارفی فوق عقل وجود دارد و معرفت به خدای متعال دارای مراتب است. در عین حال، انسان باید درباره او بیندیشد و با دقیق ترین عبارات از او بگوید و برای شهود و وصول به او تلاش کند؛ اما باید بداند که همه آنچه می داند و می یابد و می گوید، در حد و اندازه خود او و همراه با نقص های بیشمار است.