مطالعه و بررسی اهریمن و دیو در شاهنامه فردوسی

مسئله خیر و شر از مهمترین مفاهیمی هستند که همواره در طول تاریخ، زندگی انسان را جهت دار کرده اند. اصل مهم در اندیشه ی اساطیر ایران باستان، ستیز میان نیروهای اهریمنی با نیروهای اهورایی است که تمام جهان را آوردگاه این دو نیروی متخاصم می کند. تحت تاثیر این اندیشه در شاهنامه نیز به جنگ و ستیز میان این گروه ها پرداخته شده است. در شاهنامه شر و شرور در قالب شخصیت ها و موجودات اهریمنی و مفاهیم و مضامین انتزاعی چون خشم، رشک، حسد، ستم، آزمندی و... که نمایانگر نیروهای شر و بدی است، توصیف و نمود پیدا کرده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی نیروهای شر و اهریمن در شاهنامه فردوسی است که جزو شاخص ترین آثار کل دوران ادبی ایران محسوب می گردد، تا رهیافتی در شناخت هرچه بیشتر این نماد مهم در ادبیات حماسی و اساطیری باشد. پژوهش حاضر در پی یافتن پاسخ به پرسش که اهریمن در شاهنامه فردوسی دوران صفوی با چه صفات و ویژگی هایی توصیف شده است؟ انجام یافته است. روش توصیفی تحلیلی بوده و اطلاعات از طریق منابع کتابخانه ای گردآوری شده است.