رابطه بین فعالیت بدنی و خودکارآمدی با کیفیت زندگی در زنان پرستار

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه فعالیت بدن ی و خودکارآمدی با کیفیت زندگی در زنان پرستار بوده است، که منظور از فعالیت های بدنی، فعالیت هایی همچون تمرین های ورزشی، فعالیت های تفریحی یا سرگرمی است که با فعالیت های منظم و وظایف شغلی، کارهای خانه یا تردد روزمره، مرتبط نمی باشد که این فعالیت ها، طی یک هفته مورد بررسی قرار گرفت. پژوهش حاضر مطالعه پیمایشی است که نمونه آماری تحقیق ۳۶۴ نفر از زنان پرستار استان کرمانشاه می باشند . جمع آوری داده ها از طریق پرسشنامه های اطلاعات فردی مشارکت در فعالیت بدنی، خودکارآمدی (شرر و همکاران، ۱۹۸۲)، و کیفیت زندگی (سازمان جهانی بهداشت، ۱۹۹۸ ) انجام شد . به منظور توصیف داده ها از روش های آمار توصیفی و به منظور تعیین ارتباط بین متغیرهای تحقیق از آزمون t مستقل استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها نیز از نرم افزار SPSS نسخه ۲۱ استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد تفاوت معنی داری بین خودکارآمدی دو گروه زنان پرستار فعال و غیر فعال وجود ندارد (p=۰/۱۴۷، t=۱/۹۲۱). همچنین عدم تفاوت بین دو گروه در بهداشت و سلامت روانشناختی(p=۰/۳۹۲، t=۰۸۶۸۱) و روابط اجتماعی (p=۰/۰۶۸، t=۰/۳۵۹) مشاهده شد. اما نتایج نشان داد که کیفیت زندگی زنان پرستار فعال چه در مقیاس کل (p=۰/۰۳۸، t=۲/۰۳۲) و چه به لحاظ بهداشت و سلامت جسمی (p=۰/۰۳۱، t=۳/۰۴۸) و محیط اجتماعی (p=۰/۰۴۹، t=۲/۲۹۱) از زنان پرستار غیر فعال بهتر است. میزان کمتر مشارکت زنان پرستار در فعالیت های بدنی با وجود آگاهی از فواید آن در جهت افزایش سلامتی، حاکی از سبک زندگی نامطلوب ایشان در این حوزه می باشد. لذا ضروری است تا نهادهای مسئول در امور رفاهی و ورزشی پرستاران نسبت به تدوین و اجرای برنامه های مدون در راستای برگزاری و اجرای فعالیت های ورزشی در محیط کار تصمیمات جدی اتخاذ نمایند.