اضطراب کووید-۱۹ در مدرسان دانشگاه جامع علمی کاربردی: اثر رضایت شغلی و اشتیاق شغلی

مقدمه: همه گیری بیماری کرونا و اجرای سیاست های پیشگیرانه تاثیر زیادی ازلحاظ روانی و جسمانی بر روی آحاد جامعه گذاشته است؛ بنابراین هدف پژوهش حاضر پیش بینی اضطراب کرونا بر اساس رضایت شغلی و اشتیاق شغلی بود. روش بررسی: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی مدرسان دانشگاه جامع علمی کاربردی شهر بوکان در سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود که با استفاده از روش نمونه گیری تمام شماری ۹۳ نفر به عنوان نمونه مورد ارزیابی قرار گرفتند. پرسشنامه ها به صورت آنلاین از طریق شبکه های اجتماعی (واتساپ و تلگرام) توزیع شد. برای سنجش متغیرهای موردمطالعه از پرسشنامه های اضطراب کرونا علی پور و همکاران (۱۳۹۸)، رضایت شغلی مینه سوتا (MSQ) و اشتیاق شغلی سالانوا و شوفلی (۲۰۰۱) استفاده شد. تجزیه وتحلیل داده های پژوهش با استفاده از روش های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام و با نرم افزارSPSS  نسخه ۲۳ صورت گرفت و سطح معناداری آزمون ها ۰۵/۰ در نظر گرفته شد. نتایج: یافته ها نشان داد که ۵۷ نفر (۲۹/۶۱ درصد) از مدرسان مرد و ۳۶ نفر(۷۰/۳۸ درصد) از مدرسان زن بودند. میانگین و انحراف معیار سن برای مدرسان مرد ۵۴/۴ ± ۹۱/۳۷ و میانگین و انحراف معیار سن برای مدرسان زن ۸۲/۳ ± ۱۹/۳۴ بود. همبستگی مثبت معنی داری بین رضایت شغلی و اشتیاق شغلی وجود داشت. همچنین همبستگی منفی معنی داری بین رضایت شغلی و اشتیاق شغلی با اضطراب کرونا وجود داشت. ۵/۱۲ درصد از واریانس اضطراب کرونا توسط رضایت شغلی و درمجموع ۶/۱۹ درصد از واریانس اضطراب کرونا توسط رضایت شغلی و اشتیاق شغلی تبیین شد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش می توان اظهار کرد که جهت بالا بردن رضایت شغلی و اشتیاق شغلی در محیط های کاری افراد تدابیری اتخاذ شود که اضطراب و متغیرهای منفی کاهش یافته و مدرسان با رضایت و اشتیاق بیشتری فعالیت خود را انجام دهند و به رشد کیفی دانشگاه کمک کنند.