گزارشگری مالی و غیرمالی

امروزه گزارش دهی فقط برای اطلاعرسانی نیست بلکه با گسترش مفاهیم مدیریتی و کسب وکار، نگاه سازمان ها به سوی تمامذینفعان، معطوف شده و تغییرات عمده ای در روشهای کسب وکار، شیوه تولید سرمایه و حیطه فعالیت کسب وکارها رخ دادهاست و برای رفع این نیاز، ایجاد ارتباط بین اطلاعات مالی و غیرمالی ضروری است. در این میان، افشاء اطلاعات مالی، کهبیشتر به صورت افشاء اجباری مطرح است، نسبت به افشاء اطلاعات غیرمالی، که بیشتر به صورت اختیاری است، بیشتر موردتوجه نهادهای استانداردگذاری قرار گرفته است و یکی از دلایل وجودی آن، مطرح شدن مسئله نمایندگی است. در واقع،تفکیک مدیریت از مالکیت و نحوه کنترل شرکت ها، هزینه های نمایندگی را ایجاد می کنند و در نتیجه، تضاد منافع میانمدیریت و مالکیت، حتی در بین طبقات مالکان ایجاد می شود. اینجاست که نقش گزارشگری در جهت ایجاد شفافیت اهمیتبیشتری خواهد داشت و ایجاد ارتباط میان اطلاعات مالی و غیرمالی در گزارش ها ضرورت می یابد. در خصوص افشا اطلاعاتمالی و غیرمالی نظریه های متعددی مطرح شده است که مهم ترین آن ها شامل چهار گروه نظریه های ابزاری، سیاسی،یکپارچه و اخلاقی است. در نظریه های ابزاری بر دستیابی به اهداف اقتصادی از طریق فعالیت های اجتماعی تاکید میشود.نظریه های سیاسی، گروه دوم هستند. تمرکز درنظریه های سیاسی بر این است که شرکتها دارای قدرت اجتماعی هستند و درقبال آن مسئولیت دارند. گروه سوم، نظریه های یکپارچه هستند که بر یکپارچه بودن نیازهای جامعه تاکید دارند و در نظریه-های اخلاقی ، صرفنظر از برآورده شدن و یا نشدن اهداف اقتصادی، سیاسی و اجتماعی، تاکید بر جنبه های اخلاقی بنگاه ها است.