مبانی مشروعیت جمهوری اسلامی ایران (رابطه دانش و مشروعیت)

مشروعیت یکی از مهمترین مفاهیمی است که همواره نظام های سیاسی در طول تاریخ سعی داشته اند خود را متصف به آن نمایند و به تبع آن مهمترین مسئله برای حکومت ها کسب مشروعیت بیشتر برای تداوم و پایداری طولانی تر و جلب اطاعت اتباعشان به نحو رضایت بخش تر با هدف اجرای برنامه های اقتصادی و اجتماعی و سیاسی با جریانی روان و حتی الامکان به دور از خشونت بوده است. مفهوم مشروعیت هم در فلسفه سیاسی و هم در جامعه شناسی مطرح است و به جرات می توان گفت که اصلی ترین و محوری ترین مسئله در نظام های سیاسی حاضر مسئله مشروعیت و میزان برخورداری از آن است. هدف مقاله حاضر بازنمایی رابطه دانش و مشروعیت در نظام جمهوری اسلامی ایران می باشد و این مسئله را مطرح می کند که چه رابطه ای میان مبانی مشروعیت جمهوری اسلامی ایران و دانش و آگاهی های مردم ایران وجود دارد. در این مقاله با استفاده از روش گفتمان و با استفاده از روش دیرینه شناسانه و تبار شناسانه فوکو به مبانی مشروعیت جمهوری اسلامی پرداختیم. در انتها به این نتیجه رسیدیم که در طول سه دهه از انقلاب ما با سه منبع مشروعیت “کاریزما”، “سنت “ و “قانون” مواجهیم که هریک از این گفتمان ها از درون دیگری به وجود آمده است و نهایتا منتیج به گفتمان “قانون گرایی”شده است.