حقوق متقابل مردم و حکومت در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و نهج البلاغه

امروزه بحث حقوق ملت یا حق شهروندی و وظایف حکومت ها در تامین و ایجاد بستر مناسب جهت بهره مندی افراد جامعه از این حقوق یکی از اساسی ترین بحث های محافل علمی می باشد. حق و تکلیف واژگانی هستند که اثر متقابل بر یکدیگر دارند و هر وقت این دو واژه در قالب حکومت و اعمال حاکمیت مطرح می شوند بحث حقوق متقابل مردم و حکومت به میان می آید و قانون اساسی به عنوان یک میثاق ملی و سند حقوقی مبین دیدگاه کلان حاکمیت به نحوه حکمرانی و اداره امور شهروندان با اعمال قواعد حقوقی است ازاین رو یکی از عمده ترین مباحث حقوق اساسی هر کشوری تعیین حقوق افراد و اعمال محدودیت در قدرت زمامداران است که از آن با عنوان حقوق و آزادی های اساسی و یا حقوق و تکالیف متقابل حکومت و افراد یاد می شود به نحوی که احترام و التزام به حقوق یکدیگر موجب سامان یافتن امور زمامداری و بهره مندی شهروندان از حقوق شناخته شده خود می گردد و ازآنجایی که اصول قانون اساسی منبعث از احکام شریعت بوده و با مقدم شمردن حقوق الهی تدوین شده است ازاین رو در این تحقیق تلاش می گردد شناسایی کامل حقوق و وظایف متقابل مردم و حکومت در قانون اساسی و ارائه راهکارهای عملی با محوریت تعالیم امام علی (ع) در نهج البلاغه که در تهیه و تنظیم اصول قانون اساسی به ویژه در مبحث حقوق ملت نقش بسزایی داشته است مورد توجه و بررسی قرار بگیرد.