بهینه سازی تخصیص فضای مراکز خدماتی شهری با استفاده از دیاگرام های ورونوی مقید

تخصیص فضای مراکز خدماتی شهری، تقسیم بندی کی منطقه به زیر نواحی طبق کیسری معیارها، جهت مدیریت امور مربوط به آن مرکز خدماتی، در داخل آن منطقه می باشد. با توجه به خاصیت دیاگرام ورونوی که برای هر مرکز، محدوده نفوذ خاصی را مشخص می کند، می توان از آن برای تع یین حوزه فعالیت مراکز خدماتی شهری استفاده کرد. عملگر دیاگرام ورونوی استاندارد، برای تع یین حوزه فعالیت مراکز خدماتی، تنها المان فاصله اقلیدسی را در نظر می گیرد، در حالی که برای تخصیص کی محدوده به کی مرکز باید پارامترهای دیگری مانند میزان تسهیلات و امکانات آن مرکز، تقاضا و همچنین شبکه معابر شهری را نیز در نظر گرفت. با توجه به دلایل ذکر شده، عملگر دیاگرام ورونوی استاندارد برای تع یین حوزه فعالیت مراکز خدماتی جواب بسیار مناسب و قابل قبولی نخواهد داشت و بکارگیری آن منجر به کیسری مشکلات از جمله عدم تعادل میان زیرنواحی می شود. در واقع ناحیه بندی شهری باید بر طبق کیسری معیارها صورت گیرد. به علاوه نواحی حاصله باید پیوسته و از لحاظ مکانی متراکم باشند. هدف این پایان نامه استفاده از دیاگرام های ورونوی مقید جهت ناحیه بندی بهینه فضا برای مراکز اورژانس شهری است. وقتی تماسی با مرکز اورژانس گرفته می شود و تقاضای خدمات اورژانسی ارائه می شود، مرکز اعزام آمبولانس با توجه به مکان نقطه تقاضا و ناحیه بندی منطقه با لحاظ جمعیت، امکان عرضه خدمات توسط مرکز امدادرسان و شبکه معابر موجود، آمبولانس را به محل درخواست اعزام می نماید. در این تحقیق تخصیص فضا برای ناحیه بندی مراکز اورژانس منطقه ۵ شهرداری تهران صورت گرفت. برای اعمال پارامتر میزان امکانات و تسهیلات هر مرکز، با استفاده از روش دیاگرام ورونوی وزندار افزاینده و با لحاظ نمودن تعداد آمبولانس هر مرکز به عنوان وزن آن مرکز، تخصیص فضای مراکز آمبولانس صورت گرفت. به دلیل عدم لحاظ نمودن جمعیت منطقه در ناحیه بندی به طور میانگین حدودا ۵۵ %میان عرضه و تقاضا اختلاف ایجاد شد. با اعمال مکانیزم تکراری در روش دیاگرام ورونوی وزندار افزاینده و با بهینه سازی وزن مراکز آمبولانس، پس از ۴۱ بار تکرار، ناحیه بندی به طور پیوسته و متراکم صورت گرفت و در نهایت اختلاف عرضه و تقاضا به ۴% رسیده است و نتیجه ای نزد کیتر به حالت بهینه حاصل گردید. با لحاظ نمودن پارامتر شبکه و بکارگیری دیاگرام ورونوی شبکه، نتیجه به حالت واقعی نزد کیتر شد. اما به دلیل عدم لحاظ نمودن تعداد آمبولانس هر مرکز به عنوان میزان امکانات و تسهیلات آن مرکز، شاهد عدم تعادل بین عرضه و تقاضا بودیم. با استفاده از روش دیاگرام ورونوی شبکه وزندار افزاینده و با لحاظ نمودن تعداد آمبولانس هر مرکز به عنوان وزن آن مرکز، تخصیص فضای مراکز آمبولانس صورت گرفت. به دلیل عدم لحاظ نمودن جمعیت منطقه در ناحیه بندی به طور میانگین حدودا ۴۸ % میان عرضه و تقاضا اختلاف ایجاد شد. با اعمال مکانیزم تکراری در روش دیاگرام ورونوی شبکه وزندار افزاینده و با بهینه سازی وزن مراکز آمبولانس، که نوآوری مولف در این تحقیق می باشد. در نهایت اختلاف عرضه و تقاضا به حدودا ۱۰ % رسید و نتیجه ای نزد کیتر به حالت بهینه حاصل گردید.