نقد تطبیقی رمان «مادر» اثر ماکسیم گورکی و «دا» اثر زهرا حسینی بر مبنای نقد ساختارگرایانه

ادبیات تطبیقی ازجمله بخش های ارزشمند ادبیات می باشد که افراد را از تاثیر و تاثر ادبیات دیگر ملت ها آگاه ساخته و امکان توسعه و تبادل فرهنگی و ادبی-در میان ملت ها را فراهم می سازد. ماکسیم گورکی (۱۸۶۸-۱۹۳۶) نویسنده اهل روسیه و صاحب قلم در حوزه ی رئالیسم سوسیالیستی است که رمان ایشان باعنوان «مادر» ازجمله آثار شناخته شده در ایران می باشد. رمان مادر در سال ۱۹۰۶ نوشته شده و موضوع آن به عنوان «پیشاهنگ رئالیسم سوسیالیستی» موردتوجه قرار گرفته است. اعتراضات و قیام های سوسیال دموکرات ها که در این رمان به تصویر کشیده شده اند، صاحب بن مایه ی انقلاب بوده و هدفش آگاه ساختن کارگران و دهقانان نسبت به حقوق خود و نیز شوراندن آن ها برای انقلاب در سال های قبل از انقلاب ۱۹۰۵ است. سیده زهرا حسینی در روایت نامه ی دا، با نگاهی واقع گرایانه –که لازمه روایت و خاطره است- حوادث و وقایع زمان خود را که گلآویز با خشونت جنگ می باشد -در پهنه خاطرات- با نگاه و رویه ای مذهبی به تصویر کشیده است. ماکسیم گورکی که خود از بنیان گذاران سیستم بلشویکی در روسیه می باشد، تلاش کرده تا با استفاده از استعاراتی چون پدر، مادر، نسل آینده و غیره، اهداف سیاسی خود را با نوعی توهم زایی حقوق مندی در افراد قابل حصول تر بسازد؛ بنابراین ما در این پژوهش برآنیم تا به روش توصیفی – تحلیلی بر مبنای نظریه ساختارگرایی ژرار ژنت به بررسی رمان مادر اثر ماکسیم گورکی و روایت نامه دا اثر زهرا حسینی بپردازیم.