تبیین مولفه های تاثیر گذار بر فضای پیاده راه های شهری در جهت ارتقاء تعامل اجتماعی در فضاهای شهری (منطقه مورد مطالعه: شهر فیروز آباد ( استان فارس))

امروزه کیفیت ضعیف فضاهای شهری در کشورمان ، ایران، نه تنها موجب دور شدن و راندن مردم از این فضاها شده، بلکه مکان هایی با عدم موفقیت در ایجاد تعاملات اجتماعی خلق کرده است. بی توجهی به حرکت پیاده نیز، محیط شهرها را به مکان هایی بی روح و ماشینی تبدیل کرده است. ازآن جا که میزان موفقیت فضاهای شهر بسته به میزان استفاده و حضور شهروندان می باشد، پس بر معماری و شهرسازی است که با ارائه راهکارهایی در جهت ارتقا کیفیت مسیرهای شهری، در پی افزایش همبستگی انسان ها باشد.در این راستا ایجاد محورهای پیاده در محورهای مرکزی شهرها که ماهیتی تجاری نیز دارند، یکی از موثرترین راهکارها برای ارتقا کیفیت و ایجاد این نوع روابط شهروندی می باشد .هدف از این پژوهش ارزیابی تاثیر قابلیت پیاده مداری فضاهای شهری برارتقاء تعاملات اجتماعی شهروندان در این فضاهای شهری است . پژوهش از نظر هدف کاربردی و به لحاظ روش توصیفی – تحلیلی (پیمایشی) می باشد. بر اساس اسناد و مدارک کتابخانه ای، سایت های اینترنتی ومطالعات میدانی بوده است و همچنین در نهایت به تحلیل میزان قابلیت پیاده مداری خیابان شهر فیروز آباد در جهتتعاملات اجتماعی آن پرداخته می شود. این مطالعه نشان می دهد که خیابان های شهر فیروز آباد فاقد هرگونه قابلیت پیاده مداری میباشد و نمی تواند نقش موثری در تعاملات اجتماعی آن داشته باشد .