شوری از منظر فقه القرآن

هدف پژوهش حاضر بررسی شوری از منظر فقه القرآن است. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی بوده و نتایج نشان داد اصل شورا به عنوان شیوه ای در مدیریت جامعه اسلامی، بر پایه مبانی قرآن و سنت استوار است و با توجه به اینکه قرآن کریم به آن به عنوان ویژگی و شیوه عملکرد مومنان (شوری،۳۸) و نیز به صورت دستوری بر پیامبر(ص) (آل عمران،۱۵۹) پرداخته است، و نیز با بررسی نمونه های عملی در سیره پیامبر اسلام (ص) که در جنگ بدر و احد و خندق و همچنین در جریان عهدنامه پیامبر اکرم (ص) با مردم طائف دیده می شود، باید غیرقابل تردید و انکار تلقی گردد. لذا، مشورت به حکم عقل، نیکو و موجب اجتماع آراء و تقویت عقول و سیاسات است، چراکه عقول متعدد از عقل واحد برتر است.در آیه ۱۵۹ سوره آل عمران، مشورت با مرد باید صورت گیرد و مفرد بودن فعل «عزمت»، نشانه این معنی است که بررسی و مطالعه مسائل اجتماعی باید به صورت دسته جمعی انجام گیرد، اما بعد از تصویب طرح، برای اجرای آن باید اداره واحدی به کار گرفته شود، تا با توکل بر خدا در هنگام تصمیم نهایی، از هرج و مرج نیز پیشگیری شود. لذا، پس از شور و مشورت، عزمی راسخ