تاثیر تهویه بر تراکم آلاینده های بیولوژیک هوا در یک اتاق بیمار مسلول

مقدمه: تهویه در کاهش میزان پاتوژن های هوابرد در اتاق های ایزوله به ویژه اتاق هایی که بیماران مسلول در آن بستری هستند، نقش قابل توجهی دارد. این مطالعه به بررسی تاثیر تهویه بر میزان تراکم بیوآئروسول های هوابرد در یک اتاق بیمار مسلول می پردازد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی به یک اتاق تک تخته بیمارستانی که در آن یک بیمار مبتلا به سل بستری بود ۵ حالت تهویه که هر یک دارای ۳ ظرفیت تهویه مختلف بود اعمال گردید. در ضمن در هر حالت تهویه، تخت بیمار در ۲ وضعیت مختلف و مجسمه یک نفر پرستار در کنار تخت قرار داده شد. در هر یک از این حالات، از بیوآئروسل های موجود در هوای اتاق نمونه برداری محیطی به عمل آمد. بدین منظور برای هر حالت، ۳ نمونه محیطی از هوای اتاق گرفته شد. نمونه برداری محیطی توسط دستگاه باکتری سمپلر و محیط کشت آگار خونی انجام و در آزمایشگاه پاتولوژی شمارش گردید. یافته ها: میزان تراکم بیوآئروسول های کل در هوای اتاق بیمار با اعمال حالت های مختلف تهویه به طور معنی داری (۰۰۱/۰ P<) تغییر کرد. حتی با اعمال کمترین ظرفیت تهویه در بدترین شرایط هوادهی و هواکشی نیز میزان تراکم بیوآئروسول های موجود در هوای اتاق نسبت به حالتی که در اتاق از سیستم تهویه استفاده نمی شد به طور معنی داری (۰۰۱/۰ P<) کاهش یافت. در بهترین حالت با ورود هوای تمیز از طریق یک دریچه گرد سقفی و خروج آن از طریق یک مکنده خطی نصب شده بر روی دیوار (با ۱۲ بار تعویض هوا در ساعت) میانگین تراکم بیوآئروسول های کل به ۲۵ کلنی در هر متر مکعب کاهش یافت. در موثرترین حالت تهویه در صورت ثابت بودن نوع و ظرفیت تهویه اتاق، چیدمان تخت باعث کاهش ۷۵/۱۷% در میزان تراکم آلاینده های نمونه برداری شده از هوای کل شد. نتیجه گیری: نصب سیستم تهویه مناسب تعیین شده در این مطالعه برای اتاق های ایزوله توصیه می شود.