تحلیلی بر داوری داخلی با تاکید بر قانون آیین دادرسی مدنی

شرط داوری، روش حل و فصل خصوصی اختلافات است. روشی که با استفاده از آن دو یا چند شخص حل مساله ای را که در آن ذی نفع هستند به یک یا چند شخص دیگر ( داور یا داوران ) می سپارند که اختیار داوران برای حل اختلاف بین طرفین قرارداد ناشی از یک قرارداد خصوصی است. ارجاع اختلاف به داوری مستلزم توافق طرفین است. شرط داوری غالبا در ضمن یک قرارداد دیگر می آید و از یک سو از حیث ماهوی شرط داوری یک شرط ضمن عقد تلقی می شود و از سوی دیگر به موجب قاعده استقلال شرط داوری چنین توافقی مستقل از قرارداد است. از لحاظ مفهومی شرط داوری در قراردادها در واقع یک تعهد و التزام است. التزم به این که چنانچه در آینده راجع به اصل قرارداد اختلافی پدید آید طرفین متعهد می شوند آنرا از طریق داوری حل و فصل نمایند. حسب ماده ۴۵۴ قانون آیین دادرسی مدنی کلیه اشخاصی که اهلیت اقامه دعوا دارند، میتوانند با تراضی یکدیگر اختلاف را به داوری ارجاع دهند. طرفین قرارداد بر ارجاع امر به داوری باهم تراضی نمایند. در این تحقیق با بررسی مواد مندرج در قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور مدنی در خصوص داوری (مواد ۴۵۴ الی ۵۰۱) و کتب آیین دادرسی تالیف شده از سوی اساتید محترم و مقالات ارائه شده در خصوص موضوعات داوری، پیرامون کلیات داوری از جمله فواید و مزایای داوری، انواع داوری، قرارداد داوری، طرفین و موضوع قرارداد داوری و شرایط داور به اختصار بحث و بررسی به عمل می آید که می توان به لزوم قرارداد داوری اشاره نمود که هیچ یک از طرفین حق فسخ آن را ندارند و نیز امروزه در سطح بین المللی و رویه مورد عمل داوری های بین المللی استقلال شرط داوری از قرارداد اصلی به دلایل مختلف از جمله سرعت در عملیات تجاری و لزوم انفکاک هر چه بیشتر از سیستم های قضایی ملی به نحو وسیع و گسترده ای پذیرفته شده است. در این مقاله با بررسی قوانین داخلی داوری و فرآیند داوری داخلی به نقاط قوت و چالش های آن پرداخته ایم