تسخیرشدگان: دیالکتیک زایایی و میرایی تصاویر سینمایی و کلانشهری در سرخپوست ها (۱۳۵۷)

  سرخپوست­ها (۱۳۵۷)، روایت شور و اشتیاق جوانانی سرسپرده به سینماست که به خاطر دستیابی به رویایشان از همه چیز در زندگی گذشته­اند. به نظر می­رسد که شخصیت­های ­فیلم به تسخیرشدگان تصاویر سینمایی تبدیل شده­اند، و از سحر و جادوی این تصاویر گریزی ندارند. از این رو می­توان فیلم را اثری درباره قدرت تاثیرگذاری تصاویر بر زندگی، هویت و روابط سوژه­های مدرن در نظر گرفت. فیلم سرخپوست­ها از لحاظ روایی و تکنیکی به برخی از مباحث نظری مهم پیرامون ماهیت تصویر سینمایی و تصویر عکاسانه دلالت­های فراوانی دارد. مباحثی که خصوصا در سال­های اخیر مورد توجه نظریه­پردازان حیطه­های عکاسی و فیلم قرار گرفته است. مضامینی همچون نقش تصاویر سینمایی در شکل­دهی به جهان رویایی جایگزین برای سوژه­های مدرن، رابطه سینما و کلانشهر، ارتباط تصویر متحرک سینمایی و تصویر ایستای عکاسانه، ماهیت استنادی تصویر عکاسانه و اصالت ارجاع­دهی­اش به رویداد گذشته، نقش رسانه­هایی همچون فیلم و عکاسی به مثابه پروتزهای ادراکی و عملکرد آن­ها در ایجاد خاطره­ها و تجربه­های مصنوعی در فیلم نمودهای شاخصی می­یابند. پژوهش حاضر که با روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای صورت گرفته است، با بهره­گیری از آرای متفکرانی همچون سوزان سونتاگ، لورا مالوی، آلیسون لندسبرگ و الیسا ماردر می­کوشد این جنبه­ها و دلالت­های فیلم را مورد بررسی و تحلیل قرار دهد. این پژوهش نشان ­می­دهد که بهره­گیری از آرای نظریه­پردازان معاصر در بازخوانی آثار سینمای ایران، می­تواند آشکار کننده برخی ظرفیت­های پنهان و مغفول این آثار باشد، و از این منظر ضرورت چنین پژوهش­هایی را مورد تاکید قرار می­دهد. یافته­های این پژوهش آشکار می­سازد که فیلم سرخپوست­ها با بهره­گیری از تمهیدات مختلف سینمایی و اتخاذ استراتژی­های روایی و تکنیکی متمایز، به مثابه کنکاشی خلاقانه در ماهیت تصاویر سینمایی و عکاسانه، و قدرت تاثیرگذاری این تصاویر بر روی سوژه­های مدرن عمل می­کند.